بررسي تغييرات كاني‌شناسي و ريزساختي گرانيت‌هاي چاه‌زرد (شرق‌جندق) طي ميلونيت‌زايي براساس روش ناهمسانگردي پذيرفتاري مغناطيسي (AMS)

توده گرانيتي چاه زرد با سن 3.2 ± 535.4 ميليون سال (تعيين شده به روش UPbبر روي زيركن) به درون مجموعه دگرگوني جندق عروسان نفوذ كرده و طي رخدادهاي بعدي به شدت ميلونيتي شده است. اين توده گرانيتي، براي نخستين بار براساس روش ناهمسانگردي پذيرفتاري مغناطيسي (AMS) بررسي شده است. مقدار ميانگين پذيرفتاري مغناطيسي (Km) بيوتيت گرانيت ها (سازنده اصلي پيكره توده گرانيتي چاه زرد) micro;SI 112 است. بيوتيت مهمترين حامل مغناطيسي در بيوتيت گرانيت هاست. طي ميلونيت زايي، حجم قابل توجهي از بيوتيت ها به مسكوويت تحوّل پيدا كرده و در نتيجه، مقادير Km سنگ هاي دربرگيرنده آنها به شدت كاهش يافته است. خطواره ها و برگواره هاي مغناطيسي اين توده گرانيتي به ترتيب، بيشتر داراي ميل و شيب بسيار كمي هستند، شواهد صحرايي نيز اين امر را تأييد مي كند. خطواره هاي مغناطيسي، بيشتر به سمت شمال غرب آرايش يافته اند. از آن جا كه شدت ميلونيتي شدن بسيار زياد است، ريزساخت هاي دستخوش تنش هاي زمين ساختي، بر ريزساخت هاي ماگمايي غلبه پيدا كرده و آن ها را به طور كامل مخدوش كرده اند.