همبستگي تنش شغلي با خودپنداره حرفه‌اي در پرستاران كودكان

مقدمه: در محيط پر تنش كاري بخش كودكان، خودپنداره حرفه اي بالا در پرستاران مي تواند نقش مهمي در ارائه مراقبت هاي مطلوب تر به بيماران داشته باشد. مطالعه حاضر، با هدف تعيين ارتباط تنش شغلي با خودپنداره حرفه اي، در پرستاران شاغل در بخش هاي كودكان بيمارستان هاي آموزشي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي انجام شد. روش كار: پژوهش توصيفي همبستگي حاضر، بر روي 165 پرستار شاغل در بخش هاي كودكان بيمارستان هاي آموزشي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي انجام شد. نمونه گيري به روش در دسترس انجام شد. اطلاعات به وسيله پرسشنامه سه قسمتي پرسشنامه ويژگي هاي جمعيت شناختي ، مقياس توسعه يافته تنش پرستار (Expanded Nursing Stress Scale) و پرسشنامه خودپنداره حرفه اي (SelfConcept Questionnaire) جمع آوري شد. شاخص روايي محتواي ابزارها و پايايي با استفاده از همساني دروني (آلفاي كرونباخ) با شركت 15 پرستار بخش اطفال و آزمون مجدد بفاصله 10 روز انجام شد. تحليل داده ها با نرم افزار اس پي اس اس نسخه 24 انجام شد. يافته ها: ميانگين نمره كلي تنش شغلي، در ميان پرستاران كودكان 45.09 ± 137.22 بود. ميانگين نمره كلي خودپنداره حرفه اي، 49.06 ± 231.09 بود. بين ميزان تنش شغلي و خودپنداره حرفه اي همبستگي خطي منفي وجود داشت. نتيجه گيري: با توجه به همبستگي خطي منفي كه بين تنش شغلي و خودپنداره حرفه اي وجود دارد. مي توان نتيجه گرفت، با كاهش تنش شغلي در پرستاران كودكان، خودپنداره حرفه اي در آن ها افزايش مي يابد. همچنين با افزايش خودپنداره حرفه اي، تنش شغلي در پرستاران كودكان كاهش مي يابد. با توجه به يافته فوق، پيشنهاد مي شود در مديريت پرستاري به مقوله خودپنداره پرستاران توجه ويژه شود.