تأثير واقعيت درماني گروهي بر سازگاري همسران جانبازان دچار اختلال تنش پس از سانحه

مقدمه: كاهش سازگاري همسران جانبازان در اثر آسيب هاي ناشي از جنگ از جمله اختلال تنش پس از سانحه، يكي از چالش هاي خانواده هاي جانبازان است كه نيازمند توجه بيشتري است. پژوهش حاضر با هدف تعيين تأثير واقعيت درماني گروهي بر سازگاري همسران جانبازان دچار اختلال تنش پس از سانحه سال 1395 انجام شد. روش كار: در اين پژوهش نيمه تجربي،34 نفر از همسران جانبازان دچار اختلال تنش پس از سانحه به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند و به تصادفي ساده در دو گروه آزمون وكنترل قرار گرفتند (در هر گروه 17 نفر). مداخله واقعيت درماني گروهي، طي 8 جلسه (هر جلسه 90 دقيقه) براي گروه مداخله انجام شد. براي گرد آوري داده ها از پرسشنامه جمعيت شناختي و آزمون سازگاري زناشويي لاك والاس (Lock -Wallace Marital Adjustment Test) كه روايي و پاياييان در مطالعات قبلي مورد تأييد قرار گرفته است، استفاده شد. پرسشنامه در دو مرحله پيش آزمون وپس آزمون استفاده شد. داده با نرم افزار آماري اس پي اس اس نسخه 16 تحليل شد. يافته ها: ميزان سازگاري زناشويي قبل از مداخله در گروه مداخله 22.58 ± 64.76 و گروه كنترل 19.28 ± 64 بود كه اختلاف معني داري مشاهده نشد (0.91 = P). بعد از مداخله سازگاري زناشويي در گروه مداخله 22.59 ± 81.76 و گروه كنترل 21.71 ± 65.3 اختلاف معني داري نشان داده شد (0.039 = P). نتيجه گيري: واقعيت درماني گروهي موجب افزايش سازگاري در همسران جانبازان گرديد. لذا استفاده از اين روش درماني ارتقا سازگاري همسران جانبازان پيشنهاد مي شود.