تفاوت ويژگي‌هاي شخصيتي در بين مددجويان با تكميل و عدم تكميل دوره درمان اقامتي

مقدمه: ترك روند درمان در درمان سوءمصرف مواد همواره يكي از مشكلات عمده بوده است و دستيابي به روش هاي مؤثر براي نگهداري مددجويان تا پايان روند درمان يكي از اهداف درماني مهم در اين حوزه مي باشد. هدف اين پژوهش بررسي ويژگي هاي شخصيتي سوءمصرف كنندگان مواد به عنوان عاملي مؤثر در پيروي از اصول درمان و تكميل دوره درمان و يا ترك روند درمان است. روش: گروه نمونه در اين پژوهش شامل 200 نفر (100 نفر زن و 100 نفر مرد) بوده كه به روش دسترس از ميان سوءمصرف كنندگان شيشه 20 تا 40 ساله كه در كمپ هاي درماني تحت درمان اقامتي بودند، انتخاب شدند. طول درمان اقامتي به مدت 28 روز (4 هفته) بود و ماندگاري در درمان به معني به پايان رساندن دوره درمان محسوب شده است. ويژگي هاي شخصيتي توسط پرسشنامه سرشت و منش كلونينجر در ابعاد سرشتي و منشي سنجيده شد. براي تجزيه تحليل داده از روش تحليل واريانس چند متغيره استفاده گرديد. نتايج: يافته ها نشان دادند، افرادي كه دوره درمان خود را به پايان رساندند در ابعاد آسيب پرهيزي و پشتكار نمرات بالا و افرادي كه درمان را به اتمام نرساندند در بُعد نوجويي نمرات بالا كسب كرده اند. بحث و نتيجه گيري: يافته ها نشان دادند، افرادي كه دوره درمان خود را به پايان رساندند در ابعاد آسيب پرهيزي و پشتكار نمرات بالا و افرادي كه درمان را به اتمام نرساندند در بُعد نوجويي نمرات بالا كسب كرده اند.