همبستگي ادراك از سياست‌هاي ارزيابي عملكرد با رضايت شغلي و تمايل به ترك شغل در كاركنان دانشگاه علوم پزشكي گيلان

مقدمه: تمايل به ترك خدمت، تحت تأثير عوامل مختلفي در درون سازمان مي باشد. هدف كلي اين مطالعه تعيين همبستگي ادراك از سياست هاي ارزيابي عملكرد با رضايت شغلي و تمايل به ترك شغل در كاركنان دانشگاه علوم پزشكي گيلان است. روش كار: روش مطالعه حاضر توصيفي همبستگي مي باشد. جامعه آماري مورد پژوهش، كاركنان دانشگاه علوم پزشكي گيلان به تعداد 693 نفر است. با در نظر گرفتن تعداد كل جامعه آماري و با توجه به جدول مورگان، 248 نفر به روش نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. براي اندازه گيري متغيرها از پرسشنامه سياست هاي ارزيابي عملكرد پون (Poon Performance Appraisal Policies Questionnaire) و پرسشنامه تمايل به ترك شغل لونگو و مونرا (Longo Mura Employee rsquo;s Intention to Turnover Questionnaire) و پرسشنامه تمايل به ترك شغل جن كينز و تاملينسون (Jenkeins and Thomlinson Employee rsquo;s Intention to Turnover Questionnaire) و پرسشنامه رضايت شغلي مينه سوتا (Minnesota Job Satisfaction Questionnaire) استفاده شده است. سنجش روايي از طريق روايي محتوا، مورد تأييد قرار گرفت. داده ها با نرم افزار اس پي اس اس نسخه 19 و نرم افزار SMARTPLS2 تحليل شد. يافته ها: ادراك از سياست هاي ارزيابي عملكرد با رضايت شغلي همبستگي مثبت و معني دار (0/768 = β) و با تمايل به ترك شغل همبستگي منفي و معني داري (0/358 = β) دارد. همچنين رضايت شغلي با تمايل به ترك شغل كاركنان همبستگي منفي و معني داري (0/436 = β) دارد. نتيجه گيري: درك كاركنان از سياست هاي انگيزشي ارزيابي عملكرد، همبستگي مستقيم با رضايت شغلي و رابطه معكوس با ترك شغل دارد. همچنين رضايت شغلي بيشتر، منجر به كاهش ترك شغل كاركنان مي شود. لذا پيشنهاد مي شود تا مسئولين براي افزايش رضايت شغلي كاركنان توجه بيشتري به فرصت هاي ارتقاء و توانمندسازي و شرايط كاري آنان داشته باشند.