بررسي خصوصيات روان‌سنجي فرم كوتاه پرسشنامه چشم‌انداز زمان در جمعيت بزرگ‌سالان شهر تهران

مقدمه: اين پژوهش با هدف بررسي خصوصيات روان سنجي مقياس چشم انداز زمان زيمباردو فرم كوتاه در جمعيت بزرگ سالان شهر تهران انجام شد. روش: نمونه آماري اين پژوهش عبارت بود از 400 زن و مرد بزرگ سال شهر تهران كه با استفاده از روش خوشه اي چندمرحله اي از جامعه آماري انتخاب شدند. در پژوهش حاضر از فرم 36 سؤالي مقياس چشم انداز زمان و فرم كوتاه پرسشنامه شخصيتي نئو استفاده شد. نتايج: يافته ها نشان داد كه ضريب پايايي پرسشنامه با استفاده از آلفاي كرونباخ حاكي از پايايي مطلوب براي كل مقياس و هر كدام از عامل ها بود. همچنين نتايج نشان داد كه عامل هاي مقياس چشم انداز زمان با ويژگي هاي شخصيتي نئو فرم كوتاه رابطه معني دار دارند. همچنين نتايج تحليل عاملي اكتشافي نيز بيانگر وجود 5 عامل گذشته منفي، خوش گذران در زمان حال، آينده نگر، گذشته مثبت و منفعل در زمان حال مي باشد كه درمجموع 37 درصد واريانس كل را تبيين مي كند. البته نسبت به نسخه اصلي پرسشنامه چشم انداز زمان با تغييراتي در برخي از گويه ها همراه بود. در تحليل عامل تائيدي نيز نتايج حاكي از برازش قابل قبول در تعيين عامل ها با گويه هاي جديد بود. بحث و نتيجه گيري: نتايج به دست آمده بيانگر آن است كه پرسشنامه چشم انداز زمان با تغييرات اعمال شده در برخي گويه ها براي استفاده در جامعه ايراني، ابزاري پايا و روا است.