بررسي تاثير آموزش يادگيري مستقل برعملكرد تحصيلي در دانش‌آموزان مبتلا به اختلال كم‌توجهي – بيش‌فعالي

مقدمه: هدف اين پژوهش بررسي تأثير آموزش يادگيري مستقل بر عملكرد تحصيلي در دانش آموزان مبتلا به اختلال كم توجهي -بيش فعالي بود. روش: روش پژوهش آزمايشي با طرح پيش آزمون -پس آزمون با گروه كنترل و جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان پسر 10 تا 12 سال مبتلا به اختلال كم توجهي -بيش فعالي شهرستان شهرضا در نيم سال دوم سال تحصيلي 9394 بود. نمونه پژوهش شامل 30 دانش آموز با ميانگين سني(11سال) بود كه براساس ملاك هاي تشخيصي DSM5 تشخيص اختلال كم توجهي -بيش فعالي دريافت كرده بودند؛ نمونه ها با روش نمونه گيري خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شدند. پرسشنامه كانرز فرم والد و معلم براي اندازه گيري علائم كم توجهي -بيش فعالي و براي بررسي عملكرد تحصيلي از پرسشنامه مقياس درجه بندي عملكرد تحصيلي استفاده شد. تحليل داده ها به وسيله آزمون تحليل كواريانس يك متغيره انجام شد. نتايج: نتايج نشان داد كه بين دو گروه آزمايش و كنترل در عملكرد تحصيلي و زيرمقياس هاي آن شامل موفقيت تحصيلي، توليد تحصيلي و كنترل تكانه پس از آموزش يادگيري مستقل، تفاوت معنادار(0.01= p) وجود دارد. بحث و نتيجه گيري: آموزش يادگيري مستقل مي تواند منجر به بهبود عملكرد تحصيلي دانش آموزان مبتلا به اختلال كم توجهي -بيش فعالي شود و به عنوان روشي براي بهبود عملكرد تحصيلي آن ها مورد استفاده قرار گيرد.