تأثير آموزش خوش‌بيني به روش قصه‌گويي بر اختلالات رفتاري دانش‌آموزان پسر پايه پنجم

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير آموزش خوش بيني به روش قصه گويي بر اختلالات رفتاري دانش آموزان پسر پايه پنجم دوره ابتدايي شهر خرم آباد بود. روش: روش پژوهش حاضر از نوع طرح نيمه آزمايشي پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه دانش آموزان پسر پايه پنجم دوره ابتدايي شهر خرم آباد در سال تحصيلي 95-1394 بود كه از ميان آنان 30 نفر با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي، به عنوان گروه آزمايش و گواه انتخاب شدند. به منظور سنجش اختلالات رفتاري دانش آموزان از پرسشنامه اختلال رفتاري راترفرم معلم (1967) استفاده گرديد. جهت تجزيه و تحليل داده ها از شاخص هاي آمار توصيفي (ميانگين و انحراف استاندارد) و از آزمون هاي آمار استنباطي (تحليل كوواريانس چند متغيره و تحليل كوواريانس تك متغيره) استفاده گرديد. نتايج: نتايج حاصل از پژوهش نشان داد كه آموزش خوش بيني به روش قصه گويي باعث كاهش اختلالات رفتاري دانش آموزان در گروه آزمايش، در مقايسه با گروه گواه شد. بحث و نتيجه گيري: مشاهدات حاضر مؤيد اثربخشي آموزش خوش بيني به روش قصه گويي در كاهش اختلالات رفتاري در دانش آموزان است، يعني آنچه كه باعث اثربخشي بيشتر آموزش خوش بيني بر دانش آموزان پسر دوره ابتدايي شده است، استفاده از شيوه قصه گويي است زيرا قصه، شيوه اي كارآمد براي جذب دانش آموزان خصوصاً دانش آموزان ابتدايي است (P 0.001).