روان‌رنجوري و سبك‌هاي حل مسئله در زنان اقدام‌كننده به خودكشي شيميايي

مقدمه: عوامل روانشناختي و مهارت‌هاي زندگي مي‌توانند نقش مهمي در اقدام به خودكشي زنان داشته باشند. هدف اين پژوهش شناسائي برخي عوامل پيش‌بيني‌كننده خودكشي در زنان از طريق مقايسه دوگروه زنان اقدام‌كننده به خودكشي شيميايي و گروه گواه بوده است. روش: جمعيت آماري شامل زنان اقدام‌كننده به خودكشي با داروهاي شيميايي بستري در اورژانس مسموميت مركز آموزشي درماني رازي شهر رشت و گروه گواه در سال 1393 بود. در پژوهش حاضر 50 زن اقدام‌كننده به خودكشي و 50 نفر كه سابقه اقدام به خودكشي نداشتند به شيوه نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و به خرده مقياس روان‌رنجوري پرسشنامه پنج عاملي شخصيت نئو و پرسشنامه حل مسئله پاسخ دادند. داده‌هاي جمع‌آوري‌شده با استفاده از تحليل واريانس چند متغيري تحليل شدند. نتايج: نتايج نشان داد كه بين دو گروه در روان‌رنجوري و سبك‌هاي حل مسئله (خلاقانه، اعتماد، گرايش، درماندگي، مهارگري واجتناب) تفاوت معناداري وجود دارد و زنان اقدام‌كننده به خودكشي شيميايي نمرات بيشتري در روان‌رنجوري و درماندگي و نمرات كمتري در خلاقانه، اعتماد، گرايش، مهارگري و اجتناب در مقايسه با گروه گواه كسب نمودند (0.01 P). بحث و نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج پژوهش حاضر مي‌توان به منظور پيشگيري از اقدام به خودكشي در زنان در معرض خطر خودكشي، دوره‌هايي مبتني بر كاهش مشكلات روانشناختي و يادگيري مهارت‌هاي حل مسئله برگذار گردد.