اثربخشي آموزش خود - دلسوزي بر نگرش‌هاي ناكارآمد و تحريف‌هاي شناختي در زنان مطلقه بي‌بضاعت

مقدمه: طلاق از آسيب‌زاترين فقدان‌ها مي‌باشد و به‌عنوان يك عامل خطر، منجر به اختلالات رواني و صدمات روحي در خانواده و همچنين عامل به خطر انداختن سلامت رواني جامعه مي‌شود. هدف پژوهش حاضر اثربخشي آموزش خود دلسوزي بر نگرش‌هاي ناكارآمد و تحريف‌هاي شناختي زنان مطلقه بي‌بضاعت بود. روش: اين پژوهش يك مطالعه آزمايشي از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه آزمايش و كنترل بود. جامعه شامل تمام زناني بود كه در نيمۀ دوم سال 1395 به دليل مواجه‌شدن با رويداد آسيب‌زاي طلاق و نداشتن توان مالي براي اداره زندگي خود، تحت حمايت كميته امداد شهرستان گيلان غرب بودند (62=N). تعداد 40 نفر به روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند و در دو گروه 20 نفري به‌تصادف جايگزين شدند. براي گروه آزمايش، آموزش متمركز بر دلسوزي به مدت 8 جلسه و هر جلسه يك ساعت و براي گروه كنترل، هيچ‌گونه آموزشي ارائه نگرديد. براي هر دو گروه قبل از اعمال مداخله پيش‌آزمون و بعد از اعمال مداخله پس‌آزمون اجرا شد. براي جمع‌آوري اطلاعات از پرسش‌نامه‌هاي اطلاعات جمعيت‌شناختي، نگرش‌هاي ناكارآمد و تحريفات شناختي استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون كوواريانس مورد تحليل قرار گرفت. نتايج: نتايج نشان داد كه بعد از تعديل نمرات پيش‌آزمون، ميزان ميانگين نمرات نگرش‌هاي ناكارآمد و تحريفات شناختي در گروه آموزش متمركز بر دلسوزي به‌طور معني‌داري پايين‌تر از گروه كنترل است (0.001 p) و ميزان ميانگين گروه آموزش متمركز بر دلسوزي در طرد بين فردي، توقع غيرواقع‌بينانه از روابط، سوءبرداشت بين فردي از زيرمؤلفه‌هاي تحريفات شناختي به‌طور معني‌داري پايين‌تر از گروه كنترل بود (0.01 p). بحث و نتيجه‌گيري: آموزش خود دلسوزي در بهبود نگرش‌هاي ناكارآمد و تحريفات شناختي در زنان مطلقه بي‌بضاعت مؤثراست.