تعيين روابط ساختاري خودكارآمدي و حمايت اجتماعي با بهزيستي ذهني دانشجويان علوم پزشكي دانشگاه تهران: نقش ميانجي خستگي هيجاني و مشغوليت تحصيلي

مقدمه: بررسي عوامل مرتبط با مسائل آموزشي و تعيين پيشامدها و پيامدهاي موجود، منجر به بهبود عملكرد تحصيلي و بهزيستي دانشجويان مي شود. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعيين روابط ساختاري بهزيستي ذهني، خودكارآمدي و حمايت اجتماعي با خستگي هيجاني و نقش ميانجي مشغوليت تحصيلي خواهد بود. روش بررسي: نمونه مورد بررسي اين مطالعه، شامل 310 دانشجوي پزشكي (142 زن و 168 مرد) بود كه در دامنه سني 24 تا 47 سال قرار داشتند و با روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي انتخاب شدند. شركت كنندگان به پرسشنامه هاي بهزيستي ذهني (رضايت از زندگي، عاطفه مثبت و منفي)، مقياس خستگي هيجاني، پرسشنامه مشغوليت تحصيلي، مقياس خودكارآمدي و پرسشنامه حمايت اجتماعي پاسخ دادند. براي تحليل داده ها از روش تحليل مسير براي آزمون مدل فرضي استفاده شد. نتايج: يافته ها نشان داد كه خستگي هيجاني به طور مستقيم بر روي بهزيستي اثر ساختاري دارد. همچنين، حمايت اجتماعي نيز با واسطه گري خستگي هيجاني اثر غير مستقيم بر بهزيستي دارد. به علاوه، متغيرهاي خودكارآمدي و حمايت اجتماعي بر متغيرهاي مشغوليت تحصيلي و خستگي هيجاني اثر مستقيم دارند. از سوي ديگر، اين دو متغير با واسطه گري مشغوليت تحصيلي بر خستگي هيجاني اثر غير مستقيم نيز دارند. نتيجه گيري: ارتقاء سطح منابع دروني مثل بهزيستي، مشغوليت و خودكارآمدي از طريق مداخلات انگيزشي و نيز ايجاد حمايت اجتماعي دانشجويان باعث ميشود تا افراد با انجام تكاليف مطابق با شايستگي هاي خود، نيازهاي تحصيلي محيط خود را برآورده سازند بدون اينكه احساس خستگي هيجاني كنند.