كاربرد مدل سازگاري روي در يك بيمار مبتلا به اختلال وسواس جبري : يك مطالعه موردي

مقدمه: فرايند درمان بيماران بستري مبتلا به اختلال وسواس جبري كمتر مورد توجه مطالعات قرار مي گيرد. در حاليكه، اين بيماران به دليل ماهيت مزمن و پيچيده بيماري، نيازمند اجراي يك برنامه مراقبت جامع پرستاري هستند. فرايند پرستاري مبتني بر مدل سازگاري روي به طور گسترده اي در حل مشكلات ناشي از بيماريهاي مزمن كاربرد دارد. لذا، اين مطالعه با هدف كاربرد مدل سازگاري روي در يك بيمار مبتلا به اختلال وسواس جبري انجام شد. روش كار: مطالعه حاضر از نوع مطالعه موردي است كه در سال 1398 بر روي يك مورد بيمار مبتلا به اختلال وسواس جبري، بستري در بخش روانپزشكي بيمارستان فرشچيان (سينا) همدان انجام شد. اطلاعات با استفاده از روش مشاهده، مصاحبه، مستندات مربوط به بيمار جمع آوري شد و براساس مراحل فرايند پرستاري مدل سازگاري روي در چهار مد تجزيه و تحليل شد. يافته ها: براساس داده هاي حاصل از مرحله بررسي، افكار، تصورات و ترسهاي ناخواسته، مزاحم و تكراري به عنوان محرك اصلي، سابقه خانوادگي اختلال وسواس جبري، طلاق والدين و ضعف در مكانيسم هاي مقابله اي به عنوان محرك زمينه اي، اعتقادات پدر بيمار، سابقه بستري در بخش روانپزشكي به عنوان محرك باقي مانده موجب تظاهر رفتار هاي ناسازگار با ماهيت مزمن در بيمار مي گردد. شش نوع رفتار ناسازگار در چهار مد شامل تغذيه نامناسب(مد فيزيولوژيك)، كاهش خود مراقبتي، عدم تبعيت از درمان، نياز به انجام آداب و تشريفات وسواسي، اجتناب از تعاملات اجتماعي(مد درك از خود)، وابستگي به پدر(مد ايفاي نقش و مد استقلال-وابستگي) شناسايي شد. نتيجه گيري: اجراي فرايند پرستاري مبتني بر مدل سازگاري روي با شناسايي عميق رفتارهاي ناسازگار و سپس، ارتقاء بكارگيري مكانيسم هاي تطابقي تنظيم كننده و شناختي مي تواند به اصلاح يا تعديل رفتارهاي ناسازگار بيمار بستري مبتلا به اختلال وسواس جبري كمك نمايد. البته، دستيابي به نتايج مطلوب پس از ترخيص بيمار، نيازمند پيگيري و حمايتهاي طولاني مدت توسط روانپرستاران است.