پيش‌بيني گرايش به تفكر انتقادي بر اساس يادگيري خودگردان و باورهاي معرفت‌شناختي دردانشجويان دندان پزشكي

مقدمه: تفكر انتقادي مجموعه اي از نگرش ها و عادات ذهني است كه موجب توسعه توانايي پژوهش، حل مسئله، خود راهبري، تصميم گيري و يادگيري مادام العمر در دانشجويان مي شود. پژوهش حاضر باهدف پيش بيني گرايش به تفكر انتقادي و يادگيري خودگردان بر اساس باورهاي معرفت شناختي در دانشجويان دندانپزشكي انجام گرفت. روش بررسي: روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش را كليه ي دانشجويان دندانپزشكي دانشگاه علوم پزشكي (221 نفر) در سال تحصيلي 13971396 تشكيل مي دادند كه از ميان آن ها با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي تعداد 150 دانشجو (62 پسر و 88 دختر) به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور جمع آوري داده ها از پرسشنامه 63 سئوالي باورهاي معرفت شناختي شومر (1998)، پرسشنامه 22 سئوالي راهبردهاي يادگيري پينتريچ و دي گروت (1990) و مقياس 75 سئوالي گرايش به تفكر انتقادي بدري (1386) استفاده شد. براي تجزيه وتحليل داده ها از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون استفاده شد. نتايج: يافته ها نشان داد بين باور هاي معرفت شناختي و گرايش به تفكر انتقادي و بين يادگيري خودگردان و مؤلفه هاي آن با تفكر انتقادي رابطه مثبت و معناداري وجود دارد. همچنين نتايج رگرسيون نشان داد كه مؤلفه هاي باورهاي معرفت شناختي 41 درصد و يادگيري خودگردان 45 درصد قدرت پيش بيني را دارد. نتيجه گيري: درنتيجه مي توان گفت يادگيري خودگردان و باورهاي معرفت شناختي از عوامل تأثيرگذار و مرتبط با گرايش به تفكر انتقادي دانشجويان هستند. كليد واژه ها: يادگيري خودگردان، باورهاي معرفت شناختي، گرايش به تفكر انتقادي