اپيدميولوژي خودسوزي در استان ايلام در سال هاي 1389 تا 1393

مقدمه: خودسوزي يكي از مشكلات بهداشتي جوامع به عنوان فاجعه اي بزرگ براي خانواده ها محسوب مي شود. اين پژوهش با هدف شناسايي عوامل مرتبط با خودسوزي و تعيين ويژگي هاي اپيدميولوژيك اقدام كنندگان به خودسوزي در استان ايلام در سال هاي 1389 تا 1393 انجام شده است. مواد و روش ها: در يك مطالعه توصيفي تمامي پرونده هاي بيماراني كه اقدام به خودسوزي كرده بودند در مدت 5 سال مورد بررسي قرار گرفتند. اطلاعات لازم جمع آوري و با استفاده از روش هاي آماري توصيفي و استنباطي در نرم افزار SPSS vol.22مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته هاي پژوهش: از مجموع 236 نفر تعداد 168 زن(2/71 درصد) و 68 مرد(8/28 درصد) اقدام به خودسوزي كرده بودند. ميانگين سني افراد مورد مطالعه 85/34 سال در دامنه سني 11 تا 90 سال بود. 4/81 درصد افراد فوت شدند. 35/6 درصد كل افراد سابقه اعتياد داشتند. ميانگين سطح سوختگي در كل افراد 80 درصد و در محدوده 20 درصد تا 100 درصد سوختگي سطح بدن بود. در 6/96 درصد موارد نفت عامل اشتعال زاي مورد استفاده بود. 1/55 درصد افراد متاهل، 8/25 درصد بي سواد، 2/68 درصد ساكن شهر و 2/74 درصد خانه دار و يا بيكار بودند. بيشترين موارد خودسوزي در فصل بهار(4/28 درصد) اتفاق افتاد. متوسط ميزان بروز و ميزان كل سال هاي از دست رفته عمر به علت مرگ زودرس ناشي از خودسوزي در طول پنج سال، به ترتيب 43/8 نفر در صد هزار نفر جمعيت و 8388 سال برآورد شد. بحث و نتيجه گيري: توجه بيشتري به مشكلات نسل جوانان به ويژه زنان، حضور زنان در جامعه، افزايش آگاهي و سواد افراد جامعه و داشتن شغل مناسب مي تواند در پيشگيري و كاهش پديده خودسوزي موثر باشد.