بررسي رابطه استرس‌هاي تحصيلي دوران دانشجويي در برقراري ارتباط با بيمار

مقدمه: پژوهش حاضر در پي بررسي رابطه استرس هاي تحصيلي دوران دانشجويي بر شكل گيري ارتباط صحيح با بيمار مي باشد روش بررسي: تحقيق حاضر از نظر روش، توصيفي است جامعه آماري پژوهش شامل تمامي دانشجويان علوم پزشكي شيراز مي باشند. در اين پژوهش، از پرسشنامه هاي عوامل استرس زاي آموزشي و درسي دوران دانشجويي و مهارت هاي ارتباطي، استفاده شد پس از بررسي روايي محتوايي، الفاي كرونباخ پرسشنامه ها (0/87) و (0/79) محاسبه و سپس داده هاي حاصل از پرسشنامه ها به روش آماري رگرسيون تجزيه و تحليل شد. نتايج: مقدار ضريب استاندارد مربوط به متغيرهاي استرس محيط اموزشي (0.363 = ß)، استرس فارغ التحصيلي (0.205 = ß) و استرس شرايط تحصيلي (0.126 = ß) با برقراري ارتباط با بيمار معني دار است بنابراين بيشترين مقادير بتاي متغيرهاي پيش بين به ترتيب مربوط به استرس محيط آموزشي و پس از آن استرس فارغ التحصيلي و در نهايت شرايط تحصيلي مي باشد همچنين اكثر دانشجويان موافق تدريس درس روانشناسي در رشته هاي تحصيلي پزشكي هستند. نتيجه گيري: دانشجويان پزشكي هنگام برخورد با عوامل استرس زاي دوران دانشجويي، چنان تحت تاثير افكارشان قرار مي گيرد كه نسبت به ارتباط با بيماران و وضعيت باليني آنان، حساسيت كمتري نشان مي دهد يا گاها در تشخيص بيماري دچار اشتباه مي شوند لذا پيشنهاد مي شود برنامه ريزان، به بازنگري برنامه رسمي آموزش پزشكي ايران كه مهارت هاي روانشناسي در آن گنجانده نشده است، بپردازند همچنين پيشنهاد مي گردد مطالعات بيشتري در زمينه مهارت هاي روانشناسي نظير مهارت هاي ارتباطي،كنترل استرس و غيره انجام پذيرد.