ارزيابي اثرات پماد كوركومين بر درماتيت تماسي القا شده به وسيلۀ دي نيترو كلرو بنزن در مدل موش سوري

مقدمه: يكي از عوارض پس از جراحي، ابتلا به درماتيت تماسي در اثر عوامل مختلفي همچون محلول هاي اسكراب، نخ هاي بخيه، بانداژ و حتي دستكش جراحي است. درمان رايج اين معضل استفاده از داروهاي كورتيكوستروئيدي است كه پيامدهاي ناخواسته اي را به دنبال دارد. كوركومين كه مادۀ موثرۀ موجود در زردچوبه است، اثرات ضد التهابي شناخته شده اي دارد. بنابراين، در مطالعۀ حاضر اثرات اين ماده بر درماتيت تماسي تجربي مورد بررسي قرار گرفت. مواد و روش ها: در اين مطالعه از بيست سر موش سوري نر نژاد بالب/سي استفاده شد. موش ها به چهار گروه پنج قطعه اي تقسيم گرديدند. در گروه هاي كنترل منفي، كنترل مثبت و تيمار با استفاده از مادۀ دي نيترو كلرو بنزن نخست حساسيت زايي در پوست قسمت پشتي حيوانات ايجاد شده در مرحلۀ بعدي درماتيت تماسي در لالۀ گوش القا گرديد. در گروه تيمار و كنترل مثبت به ترتيب از پماد حاوي كوركومين و بتامتازون به صورت موضعي به مدت يك هفته استفاده شد. در گروه هاي كنترل منفي و شم نيز از وازلين به عنوان حامل پماد استفاده گرديد. ضخامت لالۀ گوش در طي دورۀ آزمايش اندازه گيري شد. موش ها پس از اتمام دورۀ تيمار آسان كشي شده و نمونه هاي گوش پس از تثبيت و تهيۀ مقاطع ميكروسكوپي، به روش هماتوكسيلينائوزين رنگ آميزي گرديدند. يافته هاي پژوهش: نتايج ماكروسكوپيك نشانگر آن بود كه در هر سه گروه كنترل منفي، كنترل مثبت و تيمار درماتيت در گوش ايجاد شد. تفاوت برهمكنش روز و گروه در روزهاي 22 و 30 از نظر آماري معنادار (p 0.05) بود. مقايسۀ نتايج در هر گروه به صورت مجزا نيز همين امر را نشان داد. آناليز آماري داده هاي هيستوپاتولوژي نشان داد كه تفاوت در مورد ادم، شدت التهاب، و ضخامت اپيدرم در گروه شم نسبت به گروه كنترل منفي معنا دار بود. مقايسۀ گروه شم با گروه كنترل مثبت نشان داد كه تفاوت در ميزان التهاب معنا دار بوده و در فاكتورهاي ادم و ضخامت اپيدرم معنا دار نيست. مقايسۀ گروه تيمار با گروه شم نشان داد كه تفاوت در ادم در اين گروه ها معنا دار نيست، ليكن شدت التهاب و ضخامت اپيدرم تفاوت آماري معنا داري با هم داشتند. مقايسۀ بين گروه هاي تيمار و كنترل منفي نيز همين نتايج را نشان داد. بحث و نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي اين مطالعه مي توان نتيجه گيري كرد كه استفادۀ موضعي از پماد حاوي كوركومين در موش هاي مبتلا به درماتيت تماسي آلرژيك مي تواند التهاب، ادم و ضخيم شدگي اپيدرم پوست را به ميزان قابل ملاحظه اي كاهش دهد، كه اين اثرات قابل مقايسه با اثرات درماني داروهاي كورتيكوستروئيدي موضعي مي باشند.