اثربخشي رفتار درماني ديالكتيكي گروهي بر كيفيت زندگي و ادراك بيماري بيماران سندرم روده تحريك‌پذير

مقدمه: يكي از چالش هاي مشترك و معمول بيماران مبتلاء به سندرم روده تحريك پذير كاهش كيفيت زندگي و رويارويي با بيماري و چگونگي ادراك آن است. در دهه اخير رفتار درماني ديالكتيكي به عنوان يكي از درمان هاي مؤثر در درمان بسياري از اختلالات معرفي شده است؛ به همين منظور هدف پژوهش حاضر تعيين ميزان اثربخشي رفتار درماني ديالكتيكي گروهي بر كيفيت زندگي و ادراك بيماري بيماران مبتلاء به سندرم روده تحريك پذير است. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع آزمايشي (طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل و انتساب تصادفي) مي باشد. نمونه آماري پژوهش، شامل 30 بيمار مبتلاء به سندرم روده تحريك پذير بود كه از ميان كليه بيماران زن و مردي كه در سال 1393 به مراكز درماني شهر تبريز مراجعه كرده بودند و پس از مصاحبه، دريافت ملاك هاي تشخيصي RomeIII و تكميل پرسشنامه كيفيت زندگي و ادراك بيماري، با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي ساده (15 نفر براي هر گروه) انتخاب شده و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي و كنترل قرار گرفتند. بعد از اتمام دوره 8 جلسه اي رفتار درماني ديالكتيكي گروهي (هفته اي يك جلسه گروهي 90 دقيقه اي به مدت دو ماه)، مجدداً پس آزمون در هر دو گروه اجرا شد. يافته هاي پژوهش: نتايج تحليل كواريانس چندمتغيره نشان داد كه رفتار درماني ديالكتيكي گروهي در ارتقاي كيفيت زندگي (004/0 p=) و افزايش ادراك بيماري بيماران (023/0 p=) مبتلاء به سندرم روده تحريك پذير در گروه آزمايشي به طور معناداري مؤثر بوده است. بحث و نتيجه گيري: رفتار درماني ديالكتيكي مي تواند باعث ارتقاي كيفيت زندگي و افزايش ادراك بيماري در بيماران مبتلاء به سندرم روده تحريك پذير گردد. بنابراين اين مداخله به عنوان درماني مؤثر پيشنادي در بهبود اين نشانه ها مي تواند كاربرد داشته باشد و مي توان با اجراي آن به بهبود وضعيت جسمي و رواني مبتلايان به سندرم روده تحريك پذير كمك كرد.