عنوان مقاله :
احترام مالي كافر بي‌طرف
عنوان به زبان ديگر :
Sanctity of Neutral Unbeliever’s Property
پديد آورندگان :
مهاجر ميلاني، امير مركز تحقيقات زن و خانواده، واحد قم - گروه فقه و حقوق
كليدواژه :
اخذ مال كافر , سرقت از كفار , حرمت جان كافر , دار الحياد , حربي , حيادي
چكيده فارسي :
موضوع نوشتار حاضر احترام مالي كافر بي‌طرف است. به باور مشهور فقيهان، انسان در يك تقسيم كلان به مسلمان و غير مسلمان تقسيم شده است. غير مسلمان فقط در صورت معاهد يا ذمي بودن از جرگه حربيان خارج و جان و مال وي محترم است. در مقابل برخي برآنند كه كافر بي‌طرف (كافر حيادي) در عرض كافر معاهد و ذمي حرمت جاني و مالي دارد و كسي حق تعرض به وي را ندارد. تحقيق حاضر در راستاي تاكيد بر ديدگاه اخير، نخست در صدد است با بازخواني و تقريب دلايل ديدگاه مشهور و در مواردي مستندسازي آن با مهم‌ترين دلايل احتمالي اين ديدگاه، خوانشي علمي از اين ديدگاه ارائه نمايد. در ادامه نويسنده مي‌كوشد تا با نقد اين دلايل، نشان دهد كه نمي‌توان با استناد به آنها، امر خطيري همچون عدم حرمت مال ديگري را اثبات كرد. نتيجه اينكه احترام مالي كافر بي‌طرف به لحاظ اطلاقات ادله ثابت است و دليلي بر تخصيص يا تقييد آنها وجود ندارد؛ بلكه، به برخي دلايل مي‌توان اشاره كرد كه خواستار مواجهه از سر نيكي و عدالت با كافر بي‌طرف است.
چكيده لاتين :
The subject of this study is the sanctity of neutral unbeliever’s property. The famous opinion among Islamic jurists is that from a macro perspective, human is divided into Muslim and non-Muslim. Non-Muslim is not considered hostile unbeliever and his life and property are respected only if he is a contracting party or tributary. On the opposite, a number of Islamic jurists believe that the life and property of neutral unbeliever (hayadi unbeliever) are respected the same as contracting and tributary unbelievers and no one may invade them. In order to emphasize on the latter opinion, the present study, firstly aims at analyzing it scientifically by reconsidering and approximating the famous opinion arguments and in some cases documenting it with the most important probable arguments of this opinion. Then, the author, through criticizing these arguments, attempts to show that one may not, relying on all of them, prove a significant issue like non-sanctity another’s property. The conclusion is that not only the sanctity of the neutral unbeliever’s property is proved because of the absoluteness of the proofs and the lack of evidence concerning their restriction or qualification; but also some proofs may be invoked which demand to treat the neutral unbeliever with justice and goodness
