تأثير تمرينات پلايومتريك بر عملكرد و ميزان فعاليت فيدفورواردي عضلات ساق پاي زنان فعال مبتلا به بي ثباتي عمكردي مچ پا در فرود تك پا

مقدمه: فراخواني مناسب عضلات اندام تحتاني نقش قابل توجهي در ايجاد ثبات مفصلي بر عهده دارد. هدف اين پژوهش، بررسي تأثير شش هفته تمرينات پلايومتريك بر عملكرد و ميزان فعاليت فيدفورواردي عضلات ساق پاي زنان فعال داراي بي ثباتي عملكردي مچ پا در فرود تك پا مي باشد. مواد و روش ها: 30 زن فعال داراي بي ثباتي عملكردي مچ پا در اين تحقيق نيمه تجربي شركت نمودند. شش هفته پروتكل تمرينات پلايومتريك پي ين هانگ (طي 18 جلسه) بر روي گروه تمريني انجام گرفت. جهت ارزيابي عملكرد از آزمون هاي عملكردي (لترال هاپ و مالتيپل هاپ) استفاده شد. فعاليت الكتريكي عضلات پرونئوس لانگوس، تيبياليس آنتريور و گاستروكنميوس داخلي در فرود تك پا در پيش آزمون و پس از شش هفته تمرين جمع آوري شد. تجزيه و تحليل اطلاعات در ميزان معني داري كمتر از 05/0 و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 انجام شد. يافته هاي پژوهش: نتايج نشان داد پس از شش هفته تمرينات پلايومتريك، زمان انجام مالتيپل هاپ به طور معني داري كاهش يافت و مسافت لترال هاپ داراي افزايش معني دار بود. افزايش معني داري در ميزان فعاليت فيدفورواردي عضلات پرونئوس لانگوس و گاستروكنميوس داخلي گروه تمريني ايجاد شد (05/0 p)، اما تغيير در ميزان فعاليت فيدفورواردي عضلات تيبياليس آنتريور مشاهده نشد(05/0 p). بحث و نتيجه گيري: تمرينات پلايومتريك با تغيير در ميزان فعاليت فيدفورواردي عضلات پرونئوس لانگوس و گاستروكنميوس داخلي افراد با بي ثباتي عملكردي مچ پا، عملكرد اندام تحتاني را بهبود مي بخشد و بهتر است در برنامه هاي توانبخشي افراد با بي ثباتي عملكردي مچ پا گنجانده شود.