بررسي تأثير پارامترهاي پكيج بر راحتي راننده با استفاده از روش DOE و ابزار تحليل ارگونومي DHM

زمينه و هدف: با توجه به ضرورت پكيجينگ صحيح راننده، تنظيم پارامترهاي پكيج به منظور حصول بالاترين ارگونومي راننده بسيار مهم است. محدوده تغييرات برخي پارامترهاي پكيجينگ گسترده است و انتخاب صحيح مقدار اين پارامترها تا حصول شرايط ارگونومي راننده نيز مستلزم سعي و خطاست. روش كار: در پژوهش حاضر، با استفاده از نرم افزار MINITAB نسخه ۱۶ و پارامترهاي پكيجينگ راننده، چندين شبيه سازي شرايط رانندگي به كمك ابزار (DHM(Digital human modeling و (DOE (Design of experiment انجام شد؛ بنابراين براي كلاس خودرويي C، محدوده تمامي پارامترهاي پكيج راننده، مانند ارتفاع صندلي، زاويه فرمان و... با استفاده از سايت A۲MAC۱ استخراج و به عنوان مبناي پارامتر ورودي در نظر گرفته شد. در ادامه با توجه به آزمايش هاي پيشنهادي به كمك نرم افزار MINITAB نسخه ۱۶، ارزيابي ميزان راحتي راننده براساس معيار (PORTER (۱۹۹۸ صورت گرفت. يافته ها: ارتفاع صندلي همچنين فواصل قائم و افقي مجموعه فرمان تا نقطه مبناي پاشنه پا، بيشترين تأثير را بر ارگونومي راننده دارند. همچنين با توجه به هم بستگي زياد برخي پارامترهاي پكيج با خروجي هاي ارگونومي زواياي بدن، معادلات پيش بيني گري در اين باره ارائه شده است. نتيجه گيري: نتايج نشان دهنده الگويي بهينه براي ارگونوميك ترين موقعيت رانندگي در خودرو است. همچنين تأثيرگذارترين پارامترهاي پكيج راننده از نظر ارگونومي شناخته و با استفاده از آناليز (ANOVA (Analysis of variance براي آنها مدل هاي پيش بيني گر رياضي ارائه شده است.