خوانش پل ريكور از ميمسيس

اين مقاله در پي آن است كه خوانش پل ريكور، فيلسوف فرانسوي، از مفهوم ميمسيس را، كه در زمره مهم ترين و بحث انگيزترين مفاهيم در تاريخ فلسفه هنر است، بررسي و تحليل كند و به اين پرسش اصلي پاسخ دهد كه چگونه ريكور با آغازيدن از مفهوم ارسطويي ميمسيس و با عطف نظر به مفاهيم همبسته با آن، يعني موتوس و پراكسيس، دامنه دلالت اين مفهوم را مي گسترد و ميمسيس را در نسبتي متقابل و بارآور با مفاهيم زمان و روايت قرار مي دهد و معناي تازه اي به عمل روايت گري مي بخشد. بر اين اساس، نشان داده خواهد شد كه كار فلسفي ريكور در باب روايت، مي تواند شيوه اي نو براي انديشيدن به اين نسبت در پرتو پديدارشناسي و هرمنوتيك فراهم كند. اين نوشتار، بر پايه روشي توصيفيتحليلي در دو بخش سامان يافته است. در بخش نخست، عناصر مهم شبكه مفهومي اي كه بافتار بحث ريكور درباره ميمسيس را شكل مي دهد، يعني ميمسيس ارسطويي، فهم روايي و زمان آگوستيني، برشمرده و تحليل مي شوند، و در بخش دوم آنچه ريكور از ميمسيس مد نظر دارد در قالب سه دقيقه1 آن، يعني ميمسيس 1، ميمسيس 2 و ميمسيس 3، تشريح مي گردد. در اين ميان، نشان خواهيم داد كه اين ميمسيس هاي سه گانه به ترتيب ناظر به پيشاپيكربندي، پيكربندي و بازپيكربنديِ حيطه عمل اند، و تلقي ريكور از ميمسيس مي تواند از طريق نسبتي كه بين مفهوم ارسطويي ميمسيس و مفاهيم پديدارشناسانه زمان، زمانمندي و عمل برقرار مي سازد، دلالت هاي تازه اي به اين مفاهيم ببخشد.