شناسايي عوامل بازدارنده توسعه كارآفريني در زمينه انرژي هاي تجديدپذير در بخش كشاورزي، ايران

كارآفريني به عنوان يكي از مهم ترين راه حل ها براي رسيدن به توسعه اقتصادي محسوب مي شود. با توجه به اهميت و پتانسيل بالاي انرژي هاي تجديدپذير در بخش كشاورزي كشور، كارآفريني مي تواند با ايجاد فرصت هاي شغلي جديد، نقش مهمي در گستردگي و تنوع اشتغال جمعيت بيكار كشور در اين بخش داشته باشد. تحقيق حاضر با هدف شناسايي عوامل بازدارنده توسعه كارآفريني در زمينه بهره برداري از انرژي هاي تجديدپذير در بخش كشاورزي ايران انجام شده است. براي تحقق اين هدف ابتدا با استفاده از مرور منابع كتابخانه اي و اسنادي و سپس به صورت ميداني (پرسش نامه) عوامل بازدارنده مؤثر بر توسعه كارآفريني در زمينه انرژي هاي تجديدپذير در بخش كشاورزي شناسايي شدند. تحقيق حاضر از نوع تحقيقات پيمايشي است، به لحاظ هدف از نوع تحقيقات كاربردي، ميزان درجه نظارت و كنترل از نوع ميداني است. جامعه آماري اين پژوهش را 130 نفر از مديران شركت هاي فعال در زمينه انرژي هاي تجديدپذير در بخش كشاورزي سراسر كشور تشكيل دادند. حجم نمونه با توجه به جدول كرجسي و مورگان 97 نفر، تعيين گرديد، كه روش نمونه گيري تصادفي ساده بود. روايي پرسش نامه از طريق متخصصان ترويج و آموزش كشاورزي دانشگاه تربيت مدرس و دانشكده كارآفريني دانشگاه تهران مورد تأييد قرار گرفت و به منظور سنجش پايايي ابزار تحقيق، تعداد 30 نسخه از پرسش نامه در سازمان انرژي هاي تجديدپذير و بهره وري برق ايران مورد پيش آزمون قرار گرفت و پايايي آن بين 0.7 تا 0.86 مشخص گرديد كه نشان داد پرسش نامه از پايايي خوبي برخوردار است. نتايج يافته ها نشان داد كه مديران معتقد بودند اصلي ترين عامل بازدارنده توسعه ي كارآفريني در زمينه انرژي هاي تجديدپذير در بخش كشاورزي عامل سياست گذاري است كه وجود مقررات دست و پاگير در جهت اخذ وام هاي بانكي در رتبه اول و سپس توجه ناكافي به توسعه كارآفريني در سياست گذاري هاي كلان كشور و فقدان سياست هاي قانون گذاري و مشوق هاي مالياتي در اين در رتبه دوم و سوم قرار داشتند.