نقش متمايز كننده تنظيم هيجان و تكانشگري در انواع مختلف الگوهاي خوردن ناسالم

سابقه و هدف: اگرچه الگوهاي خوردن ناسالم نقش مهمي در مشكلات مرتبط با خوردن (چاقي و اختلال هاي خوردن) ايفا مي كنند، اما فرايندهاي زيربنايي اين الگوهاي خوردن ناسالم به طور كامل درك نشده است. هدف از پژوهش حاضر تعيين نقش متمايزكننده تنظيم هيجان و تكانشگري در الگوهاي خوردن ناسالم بود. مواد و روش ها: روش اين پژوهش همبستگي بود و 347 زن بزرگسال از جمعيت عمومي تهران پرسشنامه ها را تكميل كردند. ابزارهاي مورد استفاده عبارت بودند از: پرسشنامه رفتار خوردن داچ (DEBQ)، مقياس دشواري هاي تنظيم هيجان (DERS) و مقياس تكانشگري بارت (BIS11). داده هاي به دست آمده با استفاده از تحليل همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه تجزيه و تحليل شدند. نتايج: رابطه بين خوردن مهار شده با تنظيم هيجان (P 0/01) معني دار بود. تنظيم هيجان پرداختن به خوردن مهار شده را پيش بيني نمود. هم چنين، رابطه بين خوردن هيجاني با تنظيم هيجان (P 0/01) و تكانشگري (P 0/01) معني دار بود. تنظيم هيجان و تكانشگري پرداختن به خوردن هيجاني را پيش بيني نمودند. به علاوه، رابطه بين خوردن بيروني با تنظيم هيجان (P 0/05) معني دار بود. تنظيم هيجان مي تواند پرداختن به خوردن بيروني را پيش بيني نمايد. نتيجه گيري: اين يافته ها اهميت نقش تنظيم هيجان را به عنوان يك عامل خطر كليدي براي الگوهاي خوردن ناسالم آشكار مي سازد. هم چنين، الگوهاي خوردن محدود كننده و الگوهاي پرخوري از لحاظ تكانشگري متفاوت هستند. مداخلات درماني بايد به تنظيم هيجان بپردازند و شامل راهبردهايي براي مقابله با تكانشگري باشند.