تعلقات دنيوي: مفهومي كليدي براي تبيين سلامت و اختلال‌هاي روان‌شناختي

مقدمه: اخيراً اهميت متغيرهاي ديني و تاثير آن در سلامت روان به صورت روزافزون مورد توجه روان شناسان و متخصصان بهداشت رواني است، به نحوي كه در مطالعات زيادي ارتباط دين و متغيرهاي مرتبط با سلامت روان نشان داده شده است. روش پژوهش مروري حاضر از نوع كيفي بود كه با نگرش استنتاجي به منابع ديني با مطالعه نظريات ارايه شده توسط انديشمندان علوم انساني اسلامي صورت گرفت. هدف از مطالعه حاضر، بررسي تعلقات دنيوي به عنوان مفهومي كليدي براي تبيين سلامت و اختلال هاي روان شناختي بود. نتيجه گيري: تعلق بدن به نفس، كاركرد مثبتي دارد و لازمه حيات بشر است، زيرا موجب حفاظت نفس مي شود. اما انسان اين تعلق را درون خود توسعه مي دهد تاحدي كه اين تعلق موجب حجاب نفس مي شود و اگر انسان بتواند با اين حجاب نفس كه مظاهر آن در تعلقات دنيوي است، مبارزه نمايد، به قابليت هاي شگرفي دست مي يابد. تعلق، حداقل به صورت نظري مي تواند در تبيين اختلال هاي روان شناختي تاثيرگذار باشد. برخي تعلقات مستقيماً فرد را درگير مي نمايد و مانعي براي ادراك صحيح مساله هستند. تعلق به وضع موجود موجب مي شود كه فرد نگران هر نوع تغييري در زندگي باشد و اين افراد نسبت به تغيير شرايط زندگي آسيب پذير خواهند بود. تعلق به اشيا، افراد، موقعيت ها و اهداف خاص موجب مي شود زماني كه افراد با فقدان آنها روبه رو شوند، در معرض افسردگي قرار گيرند. در ديدگاه اسلامي، اگر عدم دستيابي به هدف خاصي ناشي از كوتاهي فرد نباشد، چه بسا كه فرد را به سمت راه هاي جديدي در زندگي هدايت نمايد. تعلقات، يكي از ريشه هاي مهم در شكل گيري بيماري هاي روان شناختي باشد.