روش تربيتي تلقين به نفس و تاثير آن روي باطن انسان از ديدگاه آيات قرآن

مقدمه: هدف تكاملي انسان (قرب به خدا) جز با تزكيه و تربيت نفس آدمي به دست نمي آيد، و تزكيه و تربيت خواهان هماهنگي ظاهر و باطن هستند. بدين ترتيب يكي از مباني تربيت اسلامي اصلاح ظاهر به منظور توجه به درون و باطن است. بر اين اساس هدف اين مقاله آن بود كه به روش اسنادي و كتابخانه اي و با رويكرد ديني، روش هاي تربيتي اصل اصلاح ظاهر را كه شامل تلقين به نفس و روش تحميل به نفس يا همان رياضت، و همچنين روش تلقين به نفس را از دو جنبه منفي و مثبت يعني تلقين هايي كه منهي عنه هستند و نبايد صورت گيرند و تلقين هايي كه مثبت هستند و بايد به كار گرفته شوند را بررسي كند. نتيجه گيري: ظاهر و باطن آدمي دايماً در حال تاثير و تاثر بر يكديگرند. ظاهر انسان به عنوان اولين مرتبه از مراتب وجودي پيوسته در حال نقش زني بر باطن است و توسط او راه بر اصلاح و تزكيه درون هموار مي شود. اصلاح ظاهر در نهايت مي تواند به شكل دهي باطن و شخصيت فرد منجر شود. ظاهرسازي زماني مذموم محسوب مي شود كه متوجه به مردم و مايه خودنمايي و ريا باشد ولي اگر متوجه به درون بوده و در راستاي تربيت عاليه باشد مقبول است و اهميت خاصي در نظام تربيتي خواهد داشت، زيرا در نتيجه شكوفايي فطري و علمي فرد را در پي خواهد داشت و در نهايت منجر به تزكيه و تهذيب نفس او مي شود و چنين فردي قادر است، منشأ تحول در انسان هاي ديگر شود.