بررسي اثر سافرانال بر ميزان Bax ،Bcl2 و شاخص هاي استرس اكسيداتيو در بافت بيضه موش هاي صحرايي ديابتي شده با استرپتوزوتوسين

سابقه و هدف: يكي از شايع ترين بيماري هاي غدد درون ريز، ديابت نوع يك مي باشد كه استرس هاي اكسيداتيو را در بافت بيضه ايجاد مي كند. امروزه براي درمان ديابت، گرايش به سوي داروهاي گياهي روز به روز افزايش مي يابد. اين مطالعه با هدف بررسي سافرانال بر شاخص هاي آنتي اكسيدانت و ميزان Bax وBcl2 در موش هاي صحرايي انجام شد. مواد و روش ها: در اين مطالعه تجربي، 24 سر موش صحرايي به چهار گروه شاهد، شاهد ديابتي و 2 گروه ديابتي تحت تيمار با سافرانال (50 و 100 ميلي گرم بر ميلي ليتر، 25 روز تزريق داخل‌صفاقي) تقسيم شدند. گروه هاي ديابتي با يك‌بار تزريق داخل‌صفاقي استرپتوزوتوسين با غلظت 55 ميلي گرم بر كيلوگرم وزن بدن موش ديابتي شدند. نتايج توسط نرم‌افزار آماري SPSS ويرايش 20 و آزمون هاي آناليز واريانس چند متغيره (MANOVA) و آزمون هاي اثرات بين‌گروهي (Tests of BetweenSubjects Effects)و روش داده هاي تكرارشده (Repeated Measure) تحليل شدند. نتايج: سطح بافتي شاخص Bax و مقدار مالون دي آلدئيد در گروه تحت درمان با غلظتmg/ml 100 سافرانال در مقايسه با گروه تحت درمان با غلظت mg/ml50 سافرانال و گروه شاهد ديابتي كاهش معني داري داشت. در مقدار سطح بافتي شاخص Bcl2 و آنزيم هاي گلوتاتيون پراكسيداز، سوپر اكسيد ديسموتاز و كاتالاز در گروه تحت درمان با غلظت mg/ml 100 سافرانال نسبت به گروه تحت درمان با غلظت mg/ml 50 سافرانال و گروه شاهد ديابتي افزايش معني داري مشاهده شد (0/05 P) كه نشان‌دهنده اثر وابسته به دوز سافرانال مي باشد. همچنين سافرانال موجب كاهش معني داري در ميزان قند خون موش هاي ديابتي شد. نتيجه گيري: سافرانال مي‌تواند موجب بهبود شاخص هاي آنتي اكسيداني شود و آسيب هاي القاشده توسط ديابت در بافت بيضه موش هاي ديابتي را كاهش دهد.