بررسي اثر شوري بر صفات زراعي و بيوشيميايي ارقام مختلف برنج تحت شرايط مزرعه

به منظور ارزيابي اثر شوري بر صفات زراعي و بيوشيميايي ارقام برنج آزمايشي دوساله به صورت كرت هاي خرد شده در قالب بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار در منطقه غرب گيلان، آستارا طي سال هاي 90-1389 و 91-1390 اجرا شد. در اين آزمايش ارقام برنج (درفك، تابش، آمل 3، غريب سياه، حسن سرايي آتشگاه، طارم پا كوتاه، دم سپيد، طارم اميري، هاشمي و IR 29) به عنوان كرت فرعي و شوري (كشت در خاك شور و كشت در خاك نرمال) به عنوان كرت اصلي در نظر گرفته شد. نتايج آزمايش نشان داد كه شوري قند محلول برگ، كلروفيل a و كلروفيل كل را در همه ارقام كاهش داد و بيش ترين مقدار كلروفيل كل در شرايط تنش شوري از رقم طارم پاكوتاه به دست آمد. شوري فعاليت آنزيم پراكسيداز و سوپراكسيد ديسموتاز را در همه ارقام در هر دوسال آزمايش نسبت به شرايط نرمال افزايش داد و رقم غريب سياه بيش ترين و رقم هاشمي كم ترين، فعاليت آنزيمي را نشان دادند. بين ارقام برنج از نظر تعداد پنجه، تعداد دانه در پانيكول، وزن هزار دانه و عملكرد بيولوژيك هم در شرايط تنش شوري و هم در شرايط نرمال، تفاوت معني دار وجود داشت. هم چنين شوري عملكرد دانه را در همه ارقام از 32.3 تا 72.2 درصد كاهش داد كه بيش ترين كاهش در رقم تابش و كم ترين آن در رقم هاشمي مشاهده شد. بيش ترين عملكرد دانه در شرايط نرمال از رقم غريب سياه و در شرايط تنش شوري از رقم هاشمي به دست آمد. با توجه به نتايج به دست آمده براي زراعت برنج در شرايطي كه امكان بروز تنش شوري وجود دارد رقم هاشمي تحمل بيش تري نسبت به ساير ارقام داشته و قابل توصيه مي باشد.