رهيافتي به گونه‌هاي «سياق»

سياق كه مولود هم‌نشيني و هماهنگي كلمات و جملات است؛ به دليل قابليت تصويرگري لايه‌هايي از معنا در فضايي گسترده، بر خلاف مدلول واژه و جمله اهميت مي‌يابد. اين قابليت، معلول برخي قرائن و ملابسات محيط به الفاظ و پاره‌اي ارتباطات فراواژه‌اي افزون بر ويژگي مفردات و نحوه چينش آن‌ها است. مجموعه اين ويژگي‌ها و تلفيقي از قرائن منجر به ظهوري مي‌شود كه منشأ آن سياق است و خود منشأيي براي تحقق گونه‌هاي مختلف ظهور سياقي اعم از لفظي و غير لفظي با اقسام فرعي تحت آن مي‌شود. اين گونه‌ها مسبوق بر تعيين مبنا در خصوص تحديد چيستي سياق از حيث سعه و ضيق است. از آنجا كه قول مختار در اين خصوص شموليت قرائن حاليه افزون بر مقاليه در گستره سياق است، گونه‌هاي مختلفي از ظهور سياقي را در حيطه نظر خواهيم داشت. حاصل اين گونه‌شناسي مي‌تواند در ميدان عمل به كمك استنباط بشتابد و موجبات توسيع در مدلول احكام را فراهم آورد.