عوامل مؤثر براي انتقال آموزش به محيط كار به منظور افزايش بهره وري منابع انساني در شركت پالايشگاه نفت تهران

هدف پژوهش حاضر ارائه مدل ساختاري براي انتقال آموزش در شركت پالايشگاه نفت تهران مي باشد. روش پژوهش توصيفي و از نوع همبستگي بوده است. جهت گردآوري داده ها پرسشنامه استاندارد هالتون (2000) و پرسشنامه انتقال آموزش سالورنزو (2004) بين 186 نفر از كاركنان واحد بهره برداري شركت پالايشگاه نفت تهران (360(N= كه به روش نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شدند توزيع شد. روايي محتوايي براساس مرور جامع ادبيات و قضاوت خبرگان، روايي صوري با اجراي آزمايشي 30 پرسشنامه، روايي سازه با استفاده از تحليل عاملي مورد ارزيابي قرار گرفت و پايايي آنها با استفاده از ضريب آلفاي كرونباخ براي پرسشنامه0.90 بدست آمد. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از شاخص هاي هاي آمار توصيفي (ميانگين و انحراف استاندارد) و آمار استنباطي (آزمون تي، مدليابي معادلات ساختاري شامل تحليل عاملي، تحليل رگرسيون، مجذور كاي) با استفاده از نرم افزار SPSS و LISREL تحليل گرديد. نتايج پژوهش بيانگر آن بود كه بين عوامل فردي و آموزشي و سازماني با انتقال آموزش رابطه معنادار وجود داشت. در اين پژوهش، خودكارآمدي عملكرد، پيامدهاي منفي فردي و ممانعت مافوق رابطه معناداري با انتقال آموزش نداشت. بيشترين سهم عوامل موثر بر انتقال آموزش را عامل طراحي آموزشي با ضريب مسير 0.69و سپس به ترتيب عوامل سازماني با ضريب مسير 0.45 و عوامل فردي با ضريب مسير0.24 در اين شركت داشته است. از بين عوامل طراحي آموزشي مهمترين عامل اثرگذار بر ارتقاي اثربخشي دوره هاي آموزشي، بازخورد، از بين عوامل سازماني نيز مهمترين عامل انتظارات از نتايج عملكرد و از بين عوامل فردي مهمترين عامل، ظرفيت فرد براي انتقال بوده است. در نهايت مدل ساختاري عوامل موثر بر انتقال آموزش ترسيم شد.