رابطه عوامل استرس شغلي با خود كارآمدي و سلامت عمومي پرستاران و ماماها در بيمارستان بعثت سنندج

مقدمه : استرس شغلي يكي از انواع استرس است كه با رضايت شغلي و عملكرد فرد رابطه مستقيم دارد و يكي از مولفه هاي موثر بر سلامت و ايمني به شمارمي رود . حرفه هاي وابسته به پزشكي از جمله مشاغلي هستند كه به علت مسئوليت تامين راحتي ، آسايش و مداواي بيماران تحت تاثير عوامل مختلف تنش زا قراردارند . بدين منظور پژوهش حاضر با هدف شناسايي عوامل استرس زاي شغلي در كاركنان پرستاري و مامايي بخشهاي مختلف مركز پزشكي آموزشي و درماني بعثت شهر سنندج و تاثير آنها برروي خودكار آمدي و سلامت عمومي آنان انجام گرفت . مواد و روشها : دراين مطالعه توصيفي - تحليلي و مقطعي 176 نفر از كاركنان پرستاري و مامايي شاغل در بخشهاي مركز پزشكي آموزشي و درماني بعثت شهرسنندج در سال 93 كه شرايط ورود به مطالعه را داشتند ، نمونه هاي پژوهش را تشكيل دادند . روش نمونه گيري سرشماري بود. گردآوري داده ها با استفاده از پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك و پرسشنامه هاي استاندارد سلامت عمومي (GHQ)واسترس شغلي بيمارستاني (HSS)وخودكارآمدي عمومي شرر انجام شد . تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و آمار توصيفي و آزمونهاي آماري t-test ، آناليز واريانس يك طرفه و آزمون همبستگي پيرسون تجزيه و تحليل گرديد . نتايج : يافته ها نشان داد ميزان استرس شغلي در افراد مورد مطالعه بالاتر از حد متوسط است.(ميانگين 101/8 از 175نمره) بين استرس شغلي با جنس ، تاهل، نوبت كاري ، سطح تحصيلات و نوع استخدام اختلاف معني دار وجود نداشت اما با نوع شغل داراي اختلاف معني دار آماري بود. (P 0/05). ميانگين سطح سلامت عمومي در افراد مورد مطالعه 24/9 بود . ميانگين سطح خودكارآمدي در افراد مورد مطالعه 39/9 بود. بين استرس شغلي باسلامت عمومي ارتباط معني دار وجود داشت و بين استرس شغلي باسلامت عمومي (r = 0.42 p = 0.001) و استرس شغلي با خودكارآمدي (r=0.26 p=0.001) و سلامت عمومي با خودكارآمدي (r=0.48 p=0.001) همبستگي مثبت وجود داشت . بحث و نتيجه گيري : سطح استرس شغلي در افراد مورد مطالعه بيشتر از حد متوسط و در پرستاران بيشتر از ماماها بود . پرستاران و ماماها بطور ميانگين از نظر سلامت عمومي در حد بالاتر از نقطه بحراني قرار داشتند و خودكارآمدي آنها بيشتر از حد متوسط بود . برنامه هاي مداخله اي جهت پيشگيري از استرس شغلي و بروز اختلالات در وضعيت سلامت عمومي در پرستاران و ماماها مي بايست بر كاهش فشاركاري ، نوبتهاي كاري طولاني و خطر عوامل بيولوژيكي و عوامل فيزيكي متمركز شود .