تعامل خطرپذيري و بازداري رفتاري در اختلال نارسايي توجه/ بيش فعالي با و بدون اختلال سلوك در مقايسه با كودكان عادي

مقدمه: اختلال نارسايي توجه/ بيش فعالي با تكانشگري و نقص در بازداري رفتاري همراه است، خطرپذيري نيز به عنوان جنبه ي مهمي از رفتار تكانشگرانه شناخته مي شود. هدف: هدف پژوهش حاضر، مقايسه ميزان خطرپذيري با در نظر گرفتن علائم بازداري رفتاري در كودكان داراي نشانه هاي نارسايي توجه/ بيش فعالي با و بدون اختلال سلوك، و مقايسه با كودكان عادي مي باشد. روش: در اين مطالعه علي مقايسه اي، 37 كودك داراي نشانه هاي نارسايي توجه/ بيش فعالي (شامل 23 كودك داراي نارسايي توجه/ بيش فعالي و 14 كودك داراي نارسايي توجه/ بيش فعالي توأم با علائم اختلال سلوك) از طريق نمونه گيري در دسترس انتخاب و گرايش به خطرپذيري و ميزان بازداري رفتاري اين كودكان به ترتيب با آزمون خطرپذيري بادكنكي (BART) و آزمون برونرو (GoNogo) اندازه گيري و با نمرات 18 كودك عادي مورد مقايسه قرار گرفت. داده هاي بدست آمده با استفاده از روش هاي تحليل واريانس يك و چندمتغيره با متغير كنترل مورد تحليل قرار گرفت. يافته ها: نتايج نشان داد، كودكاني كه علاوه بر ADHD نشانه هاي اختلال سلوك را دارا هستند، پيش از كنترل نقايص بازداري بالاترين نمرات را در شاخص هاي خطرپذيري نسبت به ساير گروه ها كسب كردند (P lt;0/05)، اما پس از كنترل نقايص بازداري، تفاوت معناداري بين نمرات كودكان ADHD+CD و عادي در شاخص هاي خطرپذيري مشاهده نشد؛ همچنين كودكان ADHD و عادي پيش و پس از كنترل نقايص بازداري رفتاري، در شاخص هاي خطرپذيري تفاوت معناداري نداشتند. نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي اين پژوهش به نظر مي رسد كه تكانشگري كودكان ADHD نسبت به كودكان عادي عمدتاً حاصل نقص در بازداري مي باشد و اين در حالي است كه نقص در بازداري به تنهايي پيش بيني كننده رفتار پرخطر و سازش نايافته كودكان ADHD+CD نسبت به كودكان ADHD نبوده و مي تواند تابعي از گرايش به خطرپذيري بالا نيز باشد.