مقايسۀ دانش‌آموزان داراي و بدون ناتواني يادگيري در موقعيت‌هاي اجتماعي دشوار

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقايسۀ دانش آموزان داراي ناتواني يادگيري و عادي در موقعيت هاي اجتماعي دشوار و مشكل ساز انجام شد. روش: طرح پژوهش حاضر از نوع پس رويدادي است. جامعۀ آماري اين پژوهش شامل تمامي دانش آموزان ابتدايي داراي ناتواني يادگيري و عادي شهر رشت در سال تحصيلي 931392 بود. نمونه پژوهش شامل 99 دانش آموز داراي ناتواني يادگيري بود كه به شيوۀ نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شدند. همچنين 112 نفر دانش آموز عادي به شيوه همتاسازي ( بر اساس سن و هوش) انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از مقياس طبقه بندي موقعيت هاي اجتماعي مشكل ساز (داج و همكاران، 1985) استفاده شد. نتايج: يافته هاي حاصل از تحليل واريانس چندمتغيري نشان داد كه كودكان داراي ناتواني يادگيري در مقايسه با كودكان عادي، در موقعيت هاي اجتماعي دشوار عملكرد پايين تري داشتند. همچنين نتايج تحليل واريانس تك متغيري نشان داد كه ميانگين دانش آموزان داراي ناتواني يادگيري در مؤلفه هاي ورود به گروه همسالان، پاسخ به تحريك شدن، پاسخ به شكست، پاسخ به موفقيت، انتظارهاي اجتماعي، و همچنين انتظارهاي معلم به طور معناداري بيشتر از دانش آموزان عادي است. نتيجه گيري: دانش آموزان داراي ناتواني بايد يادگيري در مهارت هاي اجتماعي، مانند مشاركت و همكاري، دوست يابي، روابط با بزرگترها و تحريك هاي همسالان، آموزش بيشتري ببينند.