آثار دو نوع تمرين هوازي (طناب‌زني و دويدن) بر عوامل آمادگي جسماني كودكان پسر كم‌توان ذهني

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقايسۀ آثار دو نوع تمرينات هوازي (طناب زني و دويدن) بر عوامل آمادگي جسماني دانش آموزان پسر كم توان ذهني 10-12 ساله صورت گرفت. روش: 30 دانش آموز پسر كم توان ذهني با ميانگين سن 0/96±10/81 سال، قد 7/94±141/67 سانتي متر و وزن 5/16±36/22 كيلوگرم به روش خوشه اي تصادفي از مدرسه استثنايي ابتدايي انتخاب شدند و به طور تصادفي به سه گروه طناب زني (10 نفر)، دويدن (10 نفر) و كنترل (10 نفر) تقسيم شدند. اندازه گيري هاي اوليه شامل سنجش قد، وزن، تركيب بدن، استقامت قلبيتنفسي، استقامت عضلاني، انعطاف پذيري و چابكي انجام شد. سپس با توجه به گروه بندي، هركدام از گروه هاي تمريني به مدت 8 هفته تمرينات ويژه طناب زني و دويدن را انجام دادند. فاكتورهاي فوق الذكر آمادگي جسماني مجدداً بعد از 8 هفته تمرين مورد سنجش قرار گرفت. يافته ها: نتايج بيانگر اثر مثبت يك دوره تمرينات طناب زني و دويدن بر توان هوازي، تركيب بدن، استقامت عضلاني، انعطاف پذيري و چابكي دانش آموزان پسر كم توان ذهني 10-12 ساله بود (P≤0/05)، درحالي كه بر توان بي هوازي دانش آموزان تأثير معناداري نداشت. همچنين، تفاوت معناداري بين آثار تمرين طناب زني و دويدن بر عوامل آمادگي جسماني وجود نداشت. نتيجه گيري: بنا به نتايج به دست آمده به نظر مي رسد به دليل كمبود فضاي ورزشي مناسب در خانه و مدرسه، طناب زني مي تواند به منظور افزايش آمادگي جسماني وابسته به تندرستي در كودكان كم توان ذهني جايگزين خوبي براي دويدن باشد و با رعايت ملاحظات عوايد تندرستي را براي آنان به همراه داشته باشد.