مقايسه استرس والدگري، رضايتمندي و كاركرد خانواده مادران كودكان داراي اتيسم با مادران كودكان داراي رشد معمول

هدف: همان طور كه مطالعات نشان داده است، معلوليت فرزندان در خانواده مانع از آن مي شود كه خانواده بتواند كاركردهاي متعارف خود را به نحو مطلوب داشته باشد، لذا در اين خصوص نيازمند توجه و همياري است. پژوهش حاضر سعي دارد استرس والدگري، رضايتمندي و كاركرد خانواده مادراني كه داراي كودك اتيسم هستند را بررسي كند و آن را با مادران داراي كودك با رشد معمول، مورد مقايسه قرار دهد. روش: طرح پژوهش حاضر از نوع علّي مقايسه اي و جامعۀ آماري آن شامل كليه مادران داراي كودك اتيسم و كودك داراي رشد معمول شهر تهران بود. 85 نفر از مادران كودك داراي رشد معمول با استفاده از روش نمونه گيري خوشه اي و 58 نفر از مادران داراي كودك اتيسم به روش نمونه گيري در دسترس به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. در اين پژوهش از مقياس استرس والديني بري و جونز (1995)، مقياس رضايتمندي خانواده السون و ويلسون (1989) و پرسش نامه كاركرد خانواده السون و همكاران (1985) به عنوان ابزار استفاده گرديد. يافته ها: نتايج با استفاده از روش آماري تحليل واريانس چندمتغيري نشان داد كه بين استرس والدگري، رضايتمندي و كاركرد خانواده هاي داراي كودك اتيسم با كودك داراي رشد معمول تفاوت معني داري وجود دارد (P≤0/05). نتيجه گيري: اين مطالعه نشان داد كه استرس والدگري در مادران كودكان داراي اتيسم نسبت به والدين كودكان داراي رشد معمول بيشتر و رضايتمندي و كاركرد خانواده آنان ضعيف تر است كه اين نتيجه مي تواند به خاطر ويژگي هاي اين كودكان باشد، بنابراين توجه به وضعيت سلامت و حمايت از والدين داراي كودك اتيسم توصيه مي شود. لذا پيشنهاد مي شود در مراكز آموزش و توان بخشي كودكان مبتلا به اتيسم برنامه هايي جهت ارتقاي سلامت روان والدين به خصوص مادران طراحي گردد.