بررسي عوامل مؤثر بر زمان شكست ايمپلنت با استفاده از مدل رگرسيون خطرات متناسب كاكس

زمينه و هدف: امروزه ايمپلنت دنداني جايگاه خود را در حيطه دندان پزشكي به دست آورده است. با توجه به پيش بيني هاي مربوط به موفقيت ايمپلنت هاي دنداني، توجه جامعه علمي از توصيف موفقيت ايمپلنت به سمت تجزيه و تحليل دقيق عوامل مرتبط با شكست ايمپلنت در حال حركت است. هدف از اين مطالعه شناسايي عوامل مؤثر بر شكست ايمپلنت با استفاده از شيوه هاي آماري معتبر بود. روش بررسي: براي نيل به اهداف پژوهش، از يك مطالعه كوهورت استفاده شد كه در آن تعداد 1011 نفر براي درمان ايمپلنت دنداني به كلينيك دندانپزشكي دانشگاه علوم پزشكي تهران مراجعه كرده بودند و در مجموع 2368 ايمپلنت براي اين بيماران قرار داده شد. در اين مطالعه متغير هاي پيشگو شامل متغير هاي دموگرافيكي، وضعيت سلامت و متغير هاي مربوط به ايمپلنت مي باشند و متغير پاسخ شكست ايمپلنت است. بقاي كلي ايمپلنت ها با استفاده از تابع بقاء كاپلان ماير برآورد شد و عوامل خطر ابتدا با استفاده از آزمون هاي آماري Chisquare و Fisher s exact شناسايي سپس براي آناليز بيشتر وارد مدل رگرسيون خطرات متناسب كاكس شد. يافته ها: بقاي 39 ماهه ايمپلنت هاي دنداني با استفاده از تابع كاپلان ماير 002/0 ± 99/0 بود. با استفاده از مدل خطرات متناسب كاكس دو متغير مكان دندان (049/0=P) و نوع دندان ايمپلنت شده (011/0=P) ارتباط معني داري با زمان شكست ايمپلنت داشتند. نتيجه گيري: با توجه به نتايج اين مطالعه دو متغير مكان ايمپلنت و نوع دندان ايمپلنت شده بر روي شكست ايمپلنت اثر گذار بود به نحوي كه بقاي ايمپلنت در فك پايين بيشتر از فك بالا و خطر شكست در دندان هاي پيش نسبت به ساير دندان ها (آسياب، آسياب كوچك، نيش و شيري) بيشتر بود.