تحليل و مقايسۀروايت‌هاي نوشتاري دانش‌آموزان داراي اختلالات يادگيري و عادي پايۀ چهارم و پنجم شهر تهران

هدف: پژوهش حاضر به منظور تحليل و مقايسۀ ساختار روايت هاي نوشتاري دانش آموزان داراي اختلالات يادگيري و دانش آموزان عادي پايۀ چهارم و پنجم شهر تهران انجام شده است. روش: روش پژوهش حاضر توصيفي تحليلي است. جامعۀ آماري شامل دانش آموزان پسر 10 تا 12 سالۀ داراي اختلالات يادگيري و عادي شهر تهران است كه در پايۀ چهارم و پنجم مشغول به تحصيل بودند. نمونۀ آماري شامل 20 دانش آموز داراي اختلالات يادگيري (در هر پايه 10 دانش آموز) و 20 دانش آموز عادي (در هر پايه 10 دانش آموز) است كه با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده آزمون خوانداري محقق ساخته بود كه در اختيار تك تك دانش آموزان قرار داده شد. دانش آموزان بعد از خواندن داستان آن را به زبان خود بازنويسي كردند. سپس، نوشته هاي دانش آموزان از منظر تعداد واژه، ميانگين طول پاره گفتار و پيچيدگي ساختار روايت در دو سطح كلان (شخصيت، زمينه، پاسخ دروني، طرح، كنش و پيامد در مجموع 13 نمره) و ساختار خرد (حرف ربط هم پايه و ناهم پايه، فرايند ذهني و بياني، عبارت اسمي گسترده در مجموع 12 نمره) تحليل و بررسي شدند. سنجش عملكرد دانش آموزان مبتني بر روشي برگرفته از شاخص تي اِن اِل پي آر سنجش پيشرفت زبان روايي (2011) است كه در دانشگاه يوتا تهيه شده است. در روش تحليل از الگوي پيترسون، گيلام و گيلام (2008) و گرينهاف و استرانگ (2001) استفاده شده است. براي نمره دهي از آزمون زبان روايي (تي اِن اِل) آزمون زبان روايي (گيلام و پيترسون، ۲۰۰۴) الگوگيري شده است. يافته ها: مجموع نمرات دانش آموزان عادي در ساختار كلان 195 و در ساختار خرد 143 و دانش آموزان داراي اختلال يادگيري در ساختار كلان 170 و در ساختار خرد 116 مورد گزارش شده است. به طور كلي، هر دو گروه دانش آموزان در ساختار كلان عملكرد بهتري نسبت به ساختار خرد داشتند. در ساختار كلان هر دو گروه در »شخصيت « بيشترين نمره و در »طرح « كمترين نمره را كسب كرده اند. همچنين، در ساختار خرد بيشترين نمره را در كاربرد فرايندهاي ذهني و بياني و كمترين نمره را در استفاده از گروه اسمي گسترده به دست آورده اند. مقايسۀ عملكرد دانش آموزان دو گروه نشان مي دهد كه گروه داراي اختلالات يادگيري در همۀ مقولات زباني مورد بررسي به غير از شخصيت عملكرد ضعيف تري داشتند. اين تفاوت به ويژه در كاربرد حروف ربط هم پايه و ناهم پايه، كنش، طرح و گروه اسمي گسترده مشهود است. به منظور تحليل داده ها از آزمون آماري تي دو نمونه مستقل استفاده شده است. نتيجه گيري: نتايج نشان مي دهد كه تفاوت تعداد واژه و ميانگين طول پاره گفتار در دو گروه در سطح p (P≤0/05) معنادار است. همچنين، در سطح ساختار كلان، تفاوت بين دو گروه در »كنش « و در سطح ساختار خرد در كاربرد »حروف ربط ناهم پايه « در سطح (P≤0/05) معنادار است.