بررسي اثر دو نوع عمليات سطحي بر استحكام باند برشي ونير پرسلني به زيركونيا

زمينه و هدف: ايجاد اتصال مناسب بين پرسلن ونير و كور زيركونيا، سبب افزايش دوام رستوريشن شده و از مسايل مهم در پروتزهاي ثابت مي باشد. هدف از اين مطالعه شناخت روشي مؤثر جهت آماده سازي سطحي زيرساخت هاي زيركونيا جهت افزايش استحكام باند برشي پرسلن به سطح زيركونيا بود. روش بررسي: تعداد 75 نمونه زيركونيا (YTZP) سيلندري (قطر 7 ميلي متر و ضخامت 3 ميلي متر) سينتر شدند. بر اساس آماده سازي سطحي نمونه ها به صورت تصادفي به 3 گروه كنترل، air abrasion و ليزرErYAG تقسيم شده و سطح نمونه ها بعد از آماده سازي سطحي توسط ميكروسكوپ SEM از نظر تغييرات سطحي بررسي شد. با استفاده از يك مولد فلزي، پرسلن بر روي سطح زيركونيا ونير و سپس پخت شد. بعد از ترموسايكل، استحكام باند برشي پرسلن به زيركونيا اندازه گيري شده و سپس نوع شكست به وسيله استريوميكروسكوپ بررسي شد. داده ها توسط آزمون هاي واريانس يك طرفه (ANOVA) و Tukey مورد ارزيابي قرار گرفتند. يافته ها: آزمون واريانس يك طرفه، اختلاف معني داري بين ميانگين استحكام باند برشي گروه هاي تحت مطالعه نشان داد (P=0.001) . بيشترين مقدار استحكام باند برشي در گروه سندبلاست (S) و كمترين استحكام باند در گروه كنترل (C) ديده شد. آناليز داده هاي نوع شكست نشان داد كه اختلاف آماري معني داري در نوع شكست در 3 گروه مورد بررسي وجود نداشت و شكست Adhesive بالاترين ميزان شكست در فصل مشترك ونير سراميكي بود. نتيجه گيري: بيشترين مقدار استحكام باند برشي بين زيركونيا و پرسلن با سندبلاست نمودن سطوح زيركونيا در مقايسه با كاربرد ليزر ErYAG به دست آمد.