ارزيابي چسبندگي پرسلن به چند نمونه تجاري از آلياژ‌هاي پايه نيكل دنداني و مقايسه فصل مشترك آن‌ها

زمينه و هدف: چسبندگي ضعيف بين پرسلن و بعضي از آلياژ هاي دنداني يكي از چالش هاي اصلي در انتخاب آلياژ مناسب براي رستوريشن دنداني مي باشد. هدف از اين مطالعه ارزيابي چسبندگي چند نمونه از اين آلياژ ها به پرسلن بود كه مي تواند راه گشاي جامعه دندانپزشكي در انتخاب درست آلياژ باشد. روش بررسي: استحكام چسبندگي برشي پرسلن به سه نمونه آلياژ پايه نيكل دنداني پر مصرف در بازار ايران با اسامي تجاري Verabond، Damcast و Noritake مطابق استاندارد ASTM E4 اندازه گيري شده و بر مبناي آزمون آماري t مستقل با سطح معني داري P 0/05 مورد تحليل قرار گرفتند. فصل مشترك اتصال ها نيز با استفاده از ميكروسكوب SEM مجهز به سيستم آناليز عنصري EDX و پراش سنجي اشعه X مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: ميانگين استحكام چسبندگي پرسلن به آلياژ هاي مورد مطالعه فوق الذكر به ترتيب حدود 27.545.48، 22.464.99 و 26.184.27 مگا پاسكال با P 0.001 تعيين شد كه اختلاف آن ها از نظر آماري معني داري بود. وجود عناصري نظير Be و Al در تركيب شيميايي آلياژ هاي Verabond و Damcast و ترغيب تشكيل اكسيد هاي سطحي آن ها به جاي Cr2O3 در فصل مشترك اتصال علاوه بر افزايش20 درصدي استحكام چسبندگي نسبت به آلياژ Noritake با انجام پخت سيكلي تغيير رنگ غير طبيعي در پرسلن نيز ايجاد گرديد. نتيجه گيري: در فرآيند توسعه آلياژ هاي دنداني با رويكرد جايگزيني عناصر مضر توصيه مي شود از عناصري استفاده شود كه ضمن كنترل اكسيداسيون كروم بتوانند با ايجاد سطح ويژه بالا براي نفوذ پرسلن، باعث افزايش استحكام چسبندگي در فصل مشترك پرسلن آلياژ بشوند.