بررسي راديواپسيته دو نوع بيس و لاينر در مقايسه با ساختار دندان توسط سيستم راديوگرافي ديجيتال

زمينه و هدف: راديواپسيته يك نياز مهم براي همه مواد ترميمي است. مواد راديواپك به دندانپزشك امكان تشخيص و بررسي راديوگرافيك ترميم، پوسيدگي اوليه، ارزيابي كانتور ها، اورهنگ و پوسيدگي ثانويه را مي دهد. هدف از اين مطالعه بررسي راديواپسيته دو نوع بيس و لاينر در مقايسه با ساختار دندان با استفاده از يك سيستم راديوگرافي ديجيتال بود. روش بررسي: در اين مطالعه دو گروه از مواد آماده شد: ديسك هاي 1 و 2 ميلي متري براي گلاس آينومر وديسك هاي 0/5 و 1 ميلي متري براي دايكال. نمونه هايي در ضخامت مشابه از مينا و عاج نيز تهيه شد. يك استپ وج آلومنيومي به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. سپس نمونه ها بر روي سنسورهاي فسفر پليت قرار داده شده و با اشعه ايكس اكسپوز شد. آناليز ANOVA براي بررسي تفاوت ميان گروه ها استفاده شد. به علاوه براي مقايسه دو به دوبين گروه ها، آزمون Bonferroni استفاده شد (P 0.001). يافته ها: در ضخامت 0/5 ميلي متر دايكال لايت كيور وسلف كيور و ميناي دندان راديواپسيته اي بالاتر از عاج دندان نشان دادند و در اين ميان راديواپسيته مينا از دايكال نوري بيشتر بود. در ضخامت 1 ميلي متر تمامي مواد راديواپسيته بالاتر از عاج نشان دادند. به اين صورت كه گلاس آينومر نوري و سلف كيور و دايكال سلف كيور راديواپسيته اي بيشتر از مينا نشان داده و مينا راديواپسيته اي بيشتر از دايكال نوري نشان داد. در ضخامت 2 ميلي متر گلاس آينومر لايت كيور و سلف كيور راديواپسيته اي بالاتر از مينا و عاج نشان دادند. نتيجه گيري: نتايج نشان داد با افزايش ضخامت مواد مورد بررسي، ميزان راديواپسيته آن ها افزايش مي يابد. همچنين همه مواد مورد آزمايش راديواپسيته كمتري نسبت به عاج داشته و فقط مينا راديواپسيته بيشتري را نسبت به دايكال نوري نشان داد.