تبيين جايگاه نسبيت گرايي معرفتي در شناخت اثرات سياست در توليد فضاي جغرافيايي

شناخت اثرات سياست در توليد فضاي جغرافيايي يكي از موضوعاتي است كه تفسير آن در مكاتب متمايز شناختي از جمله در نسبيت گرايي معرفتي متفاوت مي باشد. نسبيت گرايي معرفتي در چارچوب هستي شناسي ذهني و بر خلاف نگاه تبييني الزامي جهت دستيابي به آرمان ها و ارزش هاي مطلق وجود ندارد. در اين دستگاه شناختي اين مفروضه وجود دارد كه شناخت عملكرد گفتمان هاي سياسي تاريخي در توليد ابعاد مختلف فضاي جغرافيايي با اتكا رويكرد پوزيتويستي و كمي امكان پذير نمي باشد. در اين راستا در اين پژوهش با روش توصيفي تحليلي و با مراجعه به مستندات نظري در مرحلۀ نخست در تعريف فضاي جغرافيايي عامليت ويژه اي براي گفتمان هاي سياسي ايدئولوژيك متصور گرديده است. سپس با توجه به ويژگي و ماهيت گفتمان هاي سياسي تاريخي امكانيت افزون تري براي نسبيت گرايي معرفتي در شناخت چگونگي توليد فضا قائل گرديده است. يافته هاي تحقيق بيانگر آن است كه تحولات پديده ها و فرايندهاي موجود در فضاي جغرافيايي تا حد زيادي از گفتمان هاي سياسي تاريخي حاكم متأثر بوده و داراي ويژگي هاي اختصاصي بوده و قابليت تعميم پذيري ندارد. بر اين مبنا شناخت فضا الزاماً نمي تواند ابعاد فرامكاني و فرازماني داشته باشد و در جهت شناخت اثرات قدرت سياسي در توليد و بازساخت فضاي جغرافيايي الزاماً نمي توان از معرفت شناسي استقرايي و تجربي كه يكي از ويژگيهاي مهم آن تعميم پذيري است، استفاده نمود.