بررسي و مقايسۀ ميزان اثربخشي روش قصه‌گويي برگرفته از روش داستان‌هاي اجتماعي با روش درماني برگرفته از روش پاسخ‌محور (پي‌آرتي) در كاهش مشكلات رفتاري كودكان طيف اتيسم

هدف: هدف اين پژوهش مقايسه ميزان اثربخشي تكنيك درماني داستان هاي اجتماعي با تكنيك درماني پاسخ محور (پي آرتي) در كاهش مشكلات رفتاري كودكان طيف اتيسم سنين 612 سال در شهر تهران در سال ۱۳۹۴ بود. جامعه آماري اين پژوهش كليه كودكان مبتلا به اتيسم هستند كه در كلينيك پديده شهر تهران در بهار و تابستان ۱۳۹۴مشغول به درمان و توان بخشي بودند. روش: براي انتخاب گروه نمونه از روش نمونه گيري در دسترس استفاده شد. به منظور تعيين نمونه پژوهش تعداد ۱۵ كودك (پسر) انتخاب شدند و در سه گروه پنج نفره (دو گروه آزمايشي و يك گروه كنترل) قرار گرفتند. گروه هاي آزمايشي به مدت سي و شش جلسه تحت آموزش با روش هاي درماني رفتاري داستان هاي اجتماعي و پاسخ محور قرار گرفتند. گروه كنترل هم برنامه هاي عادي خود را طي نمود و مداخله خاصي روي آنها انجام نشد. اين پژوهش از نوع شبه آزمايشي و از نظر هدف در دسته پژوهش هاي كاربردي قرار دارد. ابزارهاي اندازه گيري اين پژوهش شامل فهرست ارزشيابي و درمان اتيسم (ريملند و ادلسن، ۲۰۰۵) و مصاحبه تشخيصي اتيسم تجديدنظر شده (راتر و همكاران، ۲۰۰۳) است. يافته ها: براي تجزيه و تحليل داده ها از شاخص هاي آمار توصيفي و آمار استنباطي با روش هاي آزمون تحليل واريانس يك طرفه و همچنين تحليل كوواريانس چندمتغيري استفاده شد. نتيجه گيري: نتايج به دست آمده نشان داد كه ميزان اثربخشي دو روش متفاوت بوده است و روش درماني پاسخ محور در بيشتر زمينه ها مؤثرتر از روش داستان هاي اجتماعي بود؛ اما هر دو روش براي انجام مداخلات و كاهش مسائل و مشكلات رفتاري كودكان اتيسم تا حدي اثربخش بوده اند، لذا استفاده از هر دو روش در قالب يك مجموعه آموزشي توان بخشي توصيه شد.