نقش پيش‌بيني‌كنندگي اقدام براي رشد فردي در سازگاري دانش‌آموزان نابينا

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي نقش پيش بيني كنندگي اقدام براي رشد فردي در سازگاري دانش آموزان نابينا بود. روش: شركت كنندگان در پژوهش 120 نفر از دانش آموزان نابيناي 14 سال به بالاي شهر تهران بودند كه از طريق نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و پرسش نامه اقدام براي رشد فردي روبيتچك (1998) و پرسش نامه سازگاري دانش آموزان دبيرستاني سينها و سينگ (1993) را با كمك پرسشگر تكميل كردند. داده ها با استفاده از نرم افزار اس پي اس اس و آزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه تحليل شد. يافته ها: يافته ها نشان داد بين اقدام براي رشد فردي با سازگاري دانش آموزان رابطه وجود دارد. نتايج تحليل رگرسيون بين اقدام براي رشد فردي با سازگاري دانش آموزان، مقدار آماره F به دست آمده را برابر با 49/46 نشان داد كه در سطح آلفاي كوچكتر از 0/01 معني دار است. مقدار ضريب رگرسيوني استاندارد شده (بتا) براي مؤلفه آمادگي براي تغيير برابر با2/218-، برنامه ريزي برابر با3/420-، استفاده از منابع برابر با 3/727- و براي مؤلفه رفتار هدفمند برابر با 0/010 بود. بنابراين با توجه به مقدار آماره هاي t به دست آمده، بجز براي مؤلفه رفتار هدفمند براي ساير مؤلفه ها معني دار محسوب مي شود. نتيجه گيري: نتايج تحليل رگرسيون نشان داد كه اقدام براي رشد فردي به طور معني داري قادر است سازگاري دانش آموزان را پيش بيني كند. همچنين مؤلفه هاي اقدام براي رشد فردي بجز- مؤلفه رفتار هدفمند به طور مجزا قادر به پيش بيني سازگاري دانش آموزان نابينا بود.