هويت بومي و منطقه اي اشعار منوچهر آتشي در محمل تمثيل

Native and Regional Identity of Manuchehr Atashi's Poetry in the Contest of Allegory

در دوره اي كه «جهان وطني» به شدت تبليغ مي شود، پاسداشت عناصر هويت بخش بومي و قومي، امري اجتناب ناپذير و شايسته مي نمايد كه بار اين مهم را بسياري از هنرمندان، شاعران و نويسندگان كشورها بر دوش مي كشند. اين پژوهش برآن است تا نشان دهد كه «منوچهر آتشي» شاعر بلندآوازه جنوب در فضاي سرشار از تبليغات بنيان برافكن كه از همه سو افكار را تسخير كرده است، چگونه توانسته هويت بومي و منطقه اي خود را در فضاي بيكرانه شعر ماندگار سازد. بررسي ها نشان مي دهد كه آتشي براي نگهداشت عناصر هويت بخش بومي و منطقه اي خود، از بستر تمثيل سود جسته و با نقل روايت و ذكر خاطرات از گذشته اي بس دور تا زمان حاضر، هويت بومي را در شعرش خوانا و تاثيرگذار كرده است. سپس با تلفيق بين لغات، اصطلاحات، ضرب المثل ها و واژگان بومي منطقه خود با زبان رسمي فارسي، به اين توانايي دست يافته تا هويت بومي و اقليم و در نهايت اشعار خود را ماندگار سازد.

In a period when “Homeland world” is heavily advertised, the protection of native and ethnic identity elements is inevitable and deserves to be borne over by many artists, poets and writers of countries. This research seeks to show that how Manuchehr Atashi, the prominent poet of the south in a space full of overwhelming propaganda that has captured thoughts, has been able to sustain his native and regional identity in an unlimited space of poetry. Studies show that Atashi has used Allegory to maintain his native and regional identity elements and has made the native identity legible and effective in his poetry by quoting narratives and mentioning memories from the past to present time. Then by combining the words, idioms, proverbs and native vocabulary of his region with official Persian language has achieved the ability to retain his native identity, region and poetry.