بازسازي معناهاي عاطفي در فرايند ارزشي گفتماني داستان ابراهيم؛ بارويكرد نشانه ـ معناشناختي

در معناشناسي گفتمانيِ شوش، فرايند توليد معنا با زيبا شناختي يا حضور پديدار شناختي پيوند مي‌خورد. حضرت ابراهيم(ع) در شوشي ممتاز طي فرايندهاي حسي ـ ادراكي به همراه ابعاد ديگر گفتمان در برخورد با ابژه‌هاي ارزشي دچار وضعيتي جديد مي‌شود كه آن را مي‌توان در جريان شهود ملكوت، حركت به سوي وصال و معرفت معشوق ناميد.هدف اصلي مقاله اين است كه با استفاده از روش تحليل نشانه ـ معناشناختيِ گفتمان، تبيين كند كه چگونه »گفتمان ديداري « در داستان ابراهيم(ع)، بُعد پديدارشناختي يا حضور مي‌گيرد و با ايجاد تكانه‌اي در شخصيت اصلي داستان بعد زيبا شناسي ـ عاطفي آن شكل مي‌گيرد و در نهايت، شوش به توليد معنا و به كنش منجر مي‌شود. در ابتداي داستان نظام شوشي جريان دارد و در ادامه، نظام‌هاي گفتماني كنشي و تجويزي در نظام ارزشي شكل مي‌گيرد الگوي كنشي داستان حول كنش‌هاي ابراهيم(ع) و نمرود و همچنين، قوم او شكل مي‌گيرد. نتيجۀ مقاله اين است كه در داستان ابراهيم(ع) نه تنها معنا در رابطه با نظام گفتماني شوش و كنش بازتوليد مي‌شود؛ بلكه تداوم نيز دارد. ابراهيم(ع) به منزلۀ شوشگر در جريان معنا سازي سيال و پويا به كنشگري فعال تبديل مي‌شود و حقيقت معبود را در نظام گفتماني كنشي، ارزش سازي و معناسازي مي‌كند.