مدل علّي تأثيرگذاري كنش استاد در كلاس درس، انگيزه پيشرفت و خودتنظيمي بر عملكرد تحصيلي

پژوهش حاضر باهدف بررسي تأثير كنش استاد در كلاس درس و ويژگي هاي دانشجويان بر عملكرد تحصيلي انجام يافت. روش پژوهش حاضر ازنظر هدف، كاربردي - كمي و ازنظر نحوه گردآوري اطلاعات توصيفي و از نوع همبستگي و به طور مشخص مبتني بر تحليل مسير بود. جامعه آماري پژوهش را دانشجويان دانشگاه شهيد مدني آذربايجان تشكيل دادند كه با استفاده از روش نمونه گيري طبقه اي تصادفي تعداد 275 نفر دانشجو انتخاب شدند. داده ها از طريق پرسشنامه تدريس اثربخش ژيلابي (1390)، پرسشنامه خودتنظيمي بوفارد و پرسشنامه انگيزه پيشرفت هرمنس جمع آوري گرديد. روايي و پايايي ابزارها مورد بررسي قرار گرفت. نتايج، حاكي از وجود رابطه مثبت و معنادار بين تدريس اثربخش، خودتنظيمي و انگيزه پيشرفت با عملكرد تحصيلي بود كه بيشترين ميزان همبستگي به رابطه بين انگيزه پيشرفت و تدريس اثربخش و كمترين ميزان همبستگي به رابطه بين عملكرد تحصيلي و خودتنظيمي مربوط مي شود. شاخص هاي كلي آزمون مدل پژوهش، حاكي از برازش كلي مدل تدوين شده براي ارتباط بين كنش استاد در كلاس و ويژگي هاي دانشجويان بر عملكرد تحصيلي است. متغير تدريس اثربخش (كنش استاد) و انگيزه پيشرفت به ترتيب 0.18 و 0.16 درصد از واريانس عملكرد تحصيلي را تبيين مي كنند. به نظر مي رسد استادان با مديريت بهتر كلاس درس و به كارگيري روش هاي تدريس اثربخش و همچنين با تقويت انگيزه پيشرفت و آموزش هايي براي ياددهي راهبردهاي خودتنظيمي، مي توانند ميزان موفقيت تحصيلي دانشجويان را افزايش دهند.