رابطه اثربخشي تدريس اساتيد با خودكارآمدي پژوهشي و يادگيري خود‌راهبر دانشجويان

امروزه لازمه موفقيت در عرصه يادگيري هاي دانشگاهي و سازماني، به روز بودن دانش و مهارت و خودراهبر بودن فراگيران است و يادگيري خودراهبر به عنوان موضوعي كليدي در نظام هاي آموزش عالي، توجه را به سوي خود معطوف نموده است. يادگيري خودراهبر كه برگرفته از آموزش بزرگ سالان است، تحت تأثير متغيرهاي ديگري نيز قرارگرفته و با آن ها در ارتباط است كه اثربخشي تدريس اساتيد و خودكارآمدي پژوهشي ازجمله آن ها مي باشند. بر اين اساس، پژوهش حاضر باهدف بررسي روابط اثربخشي تدريس اساتيد با خودكارآمدي پژوهشي و يادگيري خود راهبر در دانشجويان انجام شد. روش پژوهش، توصيفي همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش، كليه دانشجويان دانشگاه اروميه در سال تحصيلي 94-1393 بودند (6500 نفر) كه با استناد به جدول مورگان و با استفاده از روش نمونه گيري طبقه اي نسبتي، 293 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش سه پرسشنامه استاندارد اثربخشي تدريس (صفري، 1390)، خودكارآمدي پژوهشي (بيشك و همكاران ، 1996) و يادگيري خودراهبر (فيشر و كينگ ، 2010) بودند كه روايي و پايايي آن ها بررسي و تأييد شد. جهت تجزيه وتحليل داده ها نيز از مدل يابي معادلات ساختاري استفاده شد. يافته ها حاكي از آن بودند كه اثربخشي تدريس اساتيد با خودكارآمدي پژوهشي و يادگيري خودراهبر رابطه مثبت و معني دار دارد. همچنين خودكارآمدي پژوهشي در رابطه بين اثربخشي تدريس اساتيد و يادگيري خودراهبر، نقش ميانجي را ايفا مي كند.