واكاوي تجارب دانشجو معلمان دانشگاه فرهنگيان تهران از درس كارورزي

معلمان امروز، دانشجويان سال هاي گذشته‌اند كه در دوره‌هاي كارورزي به توسعه دانش حرفه‌اي خود، اقدام نموده‌اند. پژوهش حاضر با هدف واكاوي تجارب دانشجو معلمان از درس كارورزي، انجام شده است. روش پژوهش كيفي و از نوع پديدارشناسي است. جامعه پژوهش كليه دانشجو معلمان دانشگاه فرهنگيان تهران بوده كه دوره‌هاي كارورزي يك و دو را در اين دانشگاه، گذرانده‌اند. به كمك روش نمونه‌گيري هدفمند، تعداد 22 دانشجو معلم انتخاب شدند. داده‌هاي پژوهش از طريق مصاحبه‌هاي نيمه‌ساختاريافته جمع‌آوري شد سپس با روش كلايزي تجزيه و تحليل گرديد. روايي و پايايي مطالعه حاضر، چهار محور؛ ارزش واقعي بودن، كاربردي بودن، تداوم و مبتني بر واقعيت بودن را دربرگرفت. يافته‌هاي حاصل شده در 112 كد اوليه، 11 خرده تم و 2 تم اصلي، مدرسه و دانشگاه استخراج شد. نتايج نشان داد؛ كارورزي با مشاركت و تعامل فعال بين مدارس و دانشگاه، همكاري اساتيد و معلمان راهنماي مجرب، فعاليت دانشجو معلمان در مدرسه و كلاس درس، افزايش زمان حضور در كلاس درس، گذراندن پيش نياز و واحدهاي درسي مورد نياز قبل از دوره كارورزي به تدريج دانش موضوعي، دانش عمل تربيتي و دانش عمل تربيتي موضوعي دانشجو معلمان را با بهره‌گيري از دانشگاه و مدرسه، افزايش مي‌دهد.