گروه كاركرد تمثيل در اشعار سبك خراساني

Allegory function in poems of khorasani style

در بلاغت فارسي اصطلاح تمثيل حوزه معنايي گسترده اي را در بر مي گيرد كه تشبيه مركب، ضرب المثل، اسلوب معادله، حكايت اخلاقي و روايت هاي داستاني و قصه هاي رمزي را شامل مي شود. تمثيل ريشه در عقلانيت و انديشه دارد، از اين رو رابطه ي آن با متون خردگرا يك رابطه ي مستقيم است. در تاريخ ادب فارسي، شاعران سبك خراساني از مضامين تمثيلي بسته به ميزان تعليمي بودن سروده هايشان در جهت بيان مقاصد خويش بهره برده اند. در اين مقاله ميزان گرايش چند تن از سرايندگان اين دوره به استفاده از تمثيل با خواندن سي درصد از ابيات هر شاعر و جمع آوري يافته ها و شواهد به مدد معيارهاي سبك شناسي، بسامدگيري و با رسم نمودار، مستندسازي شده است. نخستين شاعران اين دوره عمدتا از تشبي هات تمثيلي و ارسال المثل استفاده كرده اند و با گذر زمان انواع ديگر تمثيل در سروده هاي شاعران متاخر اين دوره نمود مي يابد و با روش آگاهانه براي پوشيده گويي و بيان غيرمستقيم انديشه خود به تمثيل روي مي آورند.

In Persian rhetoric, allegory phrase includes a large semantic field that in folds compound likelihood, proverb, equations of equation, adage, storytelling's and code tales. Allegory roots in rationality and thought, there fore its relationship with wisdom texts is a direct relationship. In Persian literature history, poets of khorasani style benefited from allegorical themes related to the instructional degree of their poems in order to express their intentions. In this work, the inclination rate of each poets of this period is documented by using allegory and reading thirty percent of verses of each poem and collecting the finding and evidences with the help of stylistics standards, frequency and drawing a chart. The first poets of this period have largely used allegorical alphabets and "ersalolmasal" and through time other types of allegory emerges in poems of late poets of this period. They used informed me thod for metaphor and indirect expression of their thoughts.