تأثير انرژي‌هاي تجديدپذير بر رشد اقتصادي وكيفيت محيط‌زيست در ايران

افزايش انتشار گاز هاي گلخانه اي و لزوم اتخاذ سياست هاي مناسب جهت كاهش آن و همچنين ضرورت دستيابي به رشد اقتصادي بالاتر در كشورهاي در حال توسعه ، توجه اكثر كشورها را به سمت انرژي هاي تجديد پذير سوق داده است. در واقع انرژي هاي تجديدپذير يك راه حل مناسب براي دستيابي به توسعه پايدار تلقي مي شود. هدف از اين مطالعه بررسي تأثير افزايش مصرف انرژي تجديد پذير (RES)، بر توليد ناخالص داخلي (GDP) و انتشار گاز دي اكسيدكربن (CO2) مي باشد. بر اين اساس با استفاده از داده هاي سري زماني ايران (2012-1980) و بر مبناي الگوي خود رگرسيون ساختاري (SVAR) به تحليل رابطه پويا ميان سه متغير انرژي تجديد پذير، رشد اقتصادي و انتشار CO2 پرداخته شده است. نتايج حاكي از آن مي باشد كه بروز شوكي مثبت در مصرف انرژي تجديدپذير، منجر به افزايش رشد اقتصادي و انتشار CO2 مي شود، از طرفي تحليل تجزيه واريانس نيز حاكي از آن است كه سهم انرژي تجديد پذير در توضيح واريانس خطاي پيش بيني GDP و CO2 در سطح پاييني قرار دارد. از اين رو با توجه به مزيت هاي انرژي هاي تجديد پذير توصيه مي شود افزايش سهم اين نوع انرژي از كل انرژي توليدي كشور در افق كار سياستمداران قرارگيرد.