طراحي بناهاي خاك‎پناه‎ بر مبناي اصول معماري پايدار جهت كاهش مصرف انرژي ساختمان در اقليم گرم و خشك: مطالعه موردي شهر شاهرود

در دهه هاي اخير، بحران آلودگي محيط زيست در دنيا به طور گسترده اي مطرح شده كه موجب نگراني جامعه انساني مي باشد و با توجه به كاهش مستمر انرژي هاي تجديد ناپذير و همچنين وجود منابع مناسب انرژي هاي پايدار(خورشيدي، زمين گرمايي، باد و...)، لازم است معماران به عنوان بخش مهمي از اجتماع كه مداخله فراواني در محيط زيست دارند، در ساخت و سازهاي خود تامل بيشتري نموده و از ايده هاي جديد جهت كاهش مصرف انرژي و آلودگي هاي ناشي از آن بهره گيرند. معماري خاك اصيل ترين و كهن ترين نمونه معماري ايران زمين است و استفاده از خاك با خصوصياتي از قبيل ظرفيت حرارتي بالا و زمان تاخير حرارتي قابل توجه، درمديريت مصرف انرژي و رسيدن به معماري پايدار و سبز راهگشاست. اين پژوهش كه حاصل مشاهدات عيني، مطالعات كتابخانه اي و مدل هاي تجربي است، به صورت تحليلي- توصيفي به تشريح اقليم شاهرود با استفاده از داده هاي اقليمي پرداخته و پس از طراحي مدل يك ساختمان اقامتگاه بين راهي به تحليل مصرف انرژي آن مي پردازد. نتايج حاصل بيانگر صرفه جويي بهينه در مصرف انرژي در صورت استفاده از مدل خاك پناه مي باشد.